"...πράξη δικαιοσύνης..."!!!

Πέμπτη, 16 Αυγούστου 2018
Συγνώμη που χαλάσαμε τη χαρά του κρετίνου!

Του Δημήτρη Καζάκη

Ένας από τους πρυτάνεις της δημοσιογραφίας, ο Γιάννης Κάτρης, που δεν υπάρχει πια, συνήθιζε να λέει όταν τον ρωτούσαν για το συνάφι του: «Ουδείς μωρότερος των δημοσιογράφων, αν δεν υπήρχαν οι κρετίνοι…» Αναφερόταν κυρίως στους δημοσιογράφους celebrity, που αντιμετώπιζαν την είδηση ως εμπόρευμα και την αλήθεια ως συνώνυμο του ψέματος. Του ψέματος που κάθε φορά βολεύει την εξουσία κατά το γνωστό ρητό του Μεγάλου Αδελφού, αλήθεια είναι το ψέμα.

Σήμερα, το είδος αυτό της δημοσιογραφίας όχι απλά έχει κυριαρχήσει απόλυτα, αλλά συνδυάζεται αρμονικά με μια αληθινή επιδημία κρετίνων. Πώς διακρίνει κανείς τον κρετίνο; Πολύ απλά. Είναι εκείνος που ενώ αδυνατεί, ή δεν θέλει να αντιληφθεί αυτό που του λένε, αρέσκεται να γελοιοποιεί ότι δεν καταλαβαίνει, δεν γνωρίζει, ή απλά του φαίνεται παράδοξο – είτε λόγω εθισμού, είτε λόγω παιδείας – χωρίς ίχνος επιχειρήματος, ή προβληματισμού.

«Όταν κάποιος καταφεύγει στη γελοιοποίηση, αντικαθιστά τα γεγονότα, ή τα αποδεικτικά στοιχεία με την κοροϊδία. Αυτή η τακτική είναι η ρητορική μορφή του εκφοβισμού. Το λογικό λάθος είναι προφανές, αλλά είναι επίσης αρκετά αποτελεσματικό και χρησιμοποιείται συχνά από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε καν το IQ ενός κωματώδους χάμστερ.» (Ken Tanner, Common Sense, Apress, σ. 38)

Δεν χρειάζεται παρά να νιώθεις, να σκέφτεσαι και να αντιδράς ως μέρος του όχλου για να γίνεις κρετίνος. Κι από κρετίνους με νοημοσύνη ενός «κωματώδους χάμστερ» έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο.
Το ιδεώδες ακροατήριο για τους επιτήδειους, που ξέρουν πολύ καλά αυτό που σημείωνε ήδη από την εποχή του επικού αγγλικού θεάτρου ο τραγωδός Ναθάνιελ Λη:

«Πολλοί σπρώχνονται σε κακή γνώμη για τα καλά πράγματα, με αιχμηρές προτάσεις και καλογυαλισμένη γελοιοποίηση: όλα αυτά είναι ελκυστικά για την φαντασία. Το επιχείρημα όμως είναι μια καθαρή εφαρμογή στον τρόπο κατανόησης, και πολύ σπάνια οδηγεί κάποιον να χάσει τον προσανατολισμό του. Διότι είναι πάντα πιο εύκολο να ανιχνεύσουμε τις πλάνες της συλλογιστικής, παρά της γελοιοποίησης, ή της σάτιρας.» (Nathaniel Lee, Alexander the Great. A Tragedy. London, 1818, σ. v.)

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρώτοι οι Ιησουίτες και αργότερα οι ναζί έμαθαν ότι ένα από τα πιο πετυχημένα τεχνάσματα της μαύρης προπαγάνδας είναι 

«να γελοιοποιεί και να δυσφημίζει εκ των προτέρων δυσμενείς φήμες, ειδικά όταν αυτές βασίζονται σε γεγονότα.» (Wayland Vaughan Social Psychology, New Yor: Odyssey Press, 1948, σ. 314.)

Άσε που ο κρετίνος δεν μπορεί ούτε καν να διαβάσει. Να γιατί κάνει θραύση το tweeter. Κι όταν με χίλια ζόρια κατορθώσει να διαβάσει κάτι παραπάνω από 100 λέξεις, τότε συγκρατεί μόνο ότι του κάνει εντύπωση. Ποτέ το επιχείρημα και τη συλλογιστική. Γι’ αυτό και η αντίδραση του κρετίνου είναι πάντα η ίδια: ο αφορισμός!

Χαλάσαμε λοιπόν τη χαρά του κρετίνου με την αποφυλάκιση των δυο στρατιωτικών. Πώς να μην δεχθούμε ένα ακόμη παλιρροιακό κύμα κρετινισμού; Αληθινό τσουνάμι!

Οι ίδιοι κρετίνοι που όταν συνελήφθησαν οι δυο στρατιωτικοί ήταν έτοιμοι να χάψουν κάθε παραμύθι που τους ξεφούρνιζε η επίσημη προπαγάνδα με την επωδό «σιγά μην κάνουμε πόλεμο για να τους φέρουμε πίσω…». Είναι οι ίδιοι κρετίνοι σήμερα που βγαίνουν να χαρούν με τον ερχομό των δυο παιδιών, τους οποίους επιδεικνύουν οι επίσημοι ανευθυνοϋπεύθυνοι λες και είναι η ασώματος κεφαλή. Η γελοιότητα στο απόγειό της. Ικανή να ικανοποιήσει μόνο κρετίνους.

Οι ίδιοι κρετίνοι που προσυπέγραφαν την αθλιότητα της επίσημης προπαγάνδας, η οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ θεωρούσε ότι τα παιδιά είναι χαμένα για χαμένα. Κι επομένως να κοιτάμε όλοι οι υπόλοιποι τις δουλειές μας και τα δικά μας παιδιά, αλλιώς θα έχουμε πόλεμο. Είναι οι ίδιοι κρετίνοι που προσυπογράφουν τη νέα εκδοχή επίσημης προπαγάνδας, τα παιδιά γύρισαν, τι θέλετε και γκρινιάζετε;

Ας αφήσουμε όμως τους κρετίνους να βράζουν στη νοσηρή τους φαντασίωση κι ας καταπιαστούμε με τα γεγονότα, τα οποία όπως ορθά λένε οι αγγλοσάξωνες είναι πάντα cretin proof.

Έχουμε την παράνομη σύλληψη – με ενέδρα όπως έχει ομολογήσει τόσο ο κ. Κοτζιάς, όσο και ο κ. Καμμένος – δυο Ελλήνων στρατιωτικών εν υπηρεσία από τούρκους και την κράτησή τους υπό καθεστώς ομηρίας σχεδόν επί 6 μήνες. Έχουμε την απελευθέρωση των ομήρων μετά από 6 μήνες με πρωτοβουλία των απαγωγέων Τούρκων. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί αυτό αποτελεί «πράξη δικαιοσύνης», όπως την ονόμασε ο Tweety Τσίπρας;

Σε ποιο μήκος και πλάτος αυτής της γης, η απελευθέρωση ομήρων από τους απαγωγείς τους θεωρείται «πράξη δικαιοσύνης»; Και μάλιστα ικανή να «συμβάλει στην ενίσχυση της φιλίας, της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή»!

Μια στιγμή για να το αντιληφθώ κι εγώ ο βραδύνους. Η Τουρκία παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου με την απαγωγή δυο Ελλήνων στρατιωτικών, τους οποίους κρατά ως ομήρους για 5-6 μήνες. Κι αντί η Τουρκία να καταδικαστεί ως απαγωγέας και κράτος τρομοκράτης που κρατά ομήρους δυο Έλληνες στρατιωτικούς, ο Tweety πρωθυπουργός της αποδίδει εύσημα επειδή αποφάσισε να τους απελευθερώσει.

Και σαν να μην έφτανε αυτό μιλά για «πράξη δικαιοσύνης» του τρομοκράτη. Σχεδόν την ίδια ημέρα που κάθε άλλο παρά τυχαία, τουρκικά σκάφης της ακτοφυλακής ανοίγουν πυρ εναντίον ελληνικών αλιευτικών σκαφών ανοιχτά της Λέσβου. Αναγκάζοντας μάλιστα το υπουργείο εξωτερικών να κάνει μια από τις γνωστές και ανέξοδες διαμαρτυρίες του.

Επειδή εμείς οι βραδύνοες δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε όλα αυτά, μπορεί κανείς από όλους αυτούς που τα βρίσκουν φυσιολογικά και άνευ σημασίας, να μας εξηγήσει πού, σε ποιο μήκος και πλάτος αυτής της υφηλίου θα γινόταν κάτι τέτοιο; Ποια χώρα – οσοδήποτε μικρή κι αν ήταν – θα επέτρεπε την παράνομη κράτηση και ομηρία δυο στελεχών των ενόπλων δυνάμεων της; Ποια χώρα θα αποκαλούσε «πράξη δικαιοσύνης» την απελευθέρωση των ομήρων από το κράτος απαγωγέα και τρομοκράτη; Ποια; Θα μπορούσατε να μου βρείτε μία;

Μήπως επίσης μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος από όλους αυτούς που ακολουθούν το γνωστό μοτίβο, το ύφος και το ήθος του ύμνου της 4ης Αυγούστου «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα», τι σημαίνει για μια χώρα να εγκαταλείπει το καθεστώς ετεροδικίας που διέπει με βάση το διεθνές δίκαιο – και της ειρήνης και του πολέμου – το εν υπηρεσία προσωπικό των ενόπλων δυνάμεών της έναντι μιας άλλης ξένης χώρας; Μπορείτε να μου βρείτε ένα παράδειγμα χώρας – οσοδήποτε μικρής και ασήμαντης – που οικειοθελώς έχει εγκαταλείψει το καθεστώς ετεροδικίας των δικών της ενόπλων δυνάμεων;

Οι φτωχές μου γνώσεις γνωρίζουν μόνο περιπτώσεις χωρών που αφού εγκατέλειψαν το καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεών τους έναντι ξένης δύναμης, τελικά παραδόθηκαν στρατιωτικά στις χώρες αυτές. Όπως π.χ. ήταν η περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας το 1938, όταν η Γερμανία προκειμένου να «προστατεύσει» τη μειονότητα των Γερμανών της Σουδητίας δεν αναγνώρισε καθεστώς ετεροδικίας στις Τσεχοσλοβάκικες ένοπλες δυνάμεις και άρα το έννομο της δράσης τους εντός της εθνικής επικράτειάς τους. Δεν πέρασε καιρός πριν η Τσεχοσλοβακία μετατραπεί επίσημα και με υποστήριξη των Αγγλογάλλων συμμάχων σε Προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας του ναζιστικού Ράιχ.

Στο όνομα πάντα «της φιλίας, της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή.» Τα ίδια έλεγαν όταν υπέγραφαν τη συμφωνία του Μονάχου το 1938 και άνοιγαν το δρόμο για τη διάλυση και την υποταγή της Τσεχοσλοβακίας στο ναζιστικό Ράιχ. Ήταν η συμφωνία που θα απέτρεπε τον πόλεμο στην Ευρώπη, όπως διατυμπάνιζαν οι αρχιτέκτονές της.

Ξέρει κανένας άλλος, κάτι άλλο; Γνωρίζει καμιά περίπτωση χώρας που να εκχώρησε τον καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεών της και να γλύτωσε τελικά την υποδούλωση, ή τον εθνικό ακρωτηριασμό της;

Το καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεων μιας χώρας δεν είναι κάτι δευτερεύον και ασήμαντο. Χωρίς αυτό οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν έχουν κανένα έννομο δικαίωμα στην προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ακεραιότητά της, έναντι ξένης δύναμης. Χωρίς το δικαίωμα της ετεροδικίας, το κατά πόσο είναι νόμιμο για τις ένοπλες δυνάμεις να προστατεύσουν τα σύνορα της χώρας, ή τους πολίτες της σε περίπτωση άμεσης στρατιωτικής απειλής, δεν είναι πράξη μονομερής και αυτονόητη με βάση την εθνική κυριαρχία της χώρας, αλλά διμερής και εν τέλει υπερεθνική. Το ίδιο το δικαίωμα της αυτοάμυνας μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω. Ειδικά από τη δύναμη έναντι της οποίας έχεις παραιτηθεί της ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεών σου.

Με άλλα λόγια το έννομο δικαίωμα άσκησης υπηρεσίας στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν το αποφασίζει μονομερώς η Ελλάδα με τους νόμους της και στα πλαίσια των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, αλλά και μια οποιαδήποτε άλλη ξένη δύναμη. Δηλαδή η Τουρκία. Κι έτσι τα τουρκικά δικαστήρια έχουν τουλάχιστον ισότιμο δικαίωμα να κρίνουν την υπηρεσιακή δράση των Ελλήνων στρατιωτικών. Αυτό αναγνώρισε επίσημα η ελληνική πλευρά στην τουρκική δικαιοσύνη.

Αν αυτό συνιστά «πράξη δικαιοσύνης» και μάλιστα με στόχο να «συμβάλει στην ενίσχυση της φιλίας, της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή,» τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Κι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Όπως ακριβώς την είχαν χάσει(;) και οι αρχιτέκτονες της συμφωνίας του Μοναχό το 1938.

Βέβαια, υπάρχουν και οι κρετίνοι που επαίρονται για το γεγονός ότι το τουρκικό δικαστήριο δεν απέδωσε κατηγορίες κι έτσι άφησε ελεύθερους τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς. Βέβαια, το Reuters (14/8) έγραψε ότι «οι συνθήκες απελευθέρωσής τους δεν ήταν άμεσα σαφείς…», αλλά τι ξέρει ο διεθνής ειδησεογραφικός οργανισμός από τούρκικο παζάρι και κρετίνους;

Ας δεχθούμε ότι ο ισχυρισμός των κρετίνων είναι αληθής. Πολύ ωραία. Τι σημαίνει το γεγονός ότι το τουρκικό δικαστήριο δεν απέδωσε κατηγορίες για κατασκοπεία εναντίον των δυο στρατιωτικών; Σημαίνει μήπως ότι δεν υπήρχαν στοιχεία για μια τέτοια κατηγορία, ή μήπως σημαίνει ότι το δικαστήριο απλά δεν τόλμησε να επισημοποιήσει το καθεστώς ομηρίας των δυο στρατιωτικών;

Και μόνο το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά αναγνώρισε στο τουρκικό δικαστήριο δικαιοδοσία να απαγγείλει κατηγορίες για να δικάσει τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς, συνιστά εκχώρηση ενός από τα κορυφαία κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, το δικαίωμα της έννομης άμυνας από τις ένοπλες δυνάμεις της. Κάτι που συνιστά το υπόβαθρο του δικαιώματος της ετεροδικίας για όλους τους εν υπηρεσία στρατιωτικούς.

Το έχουμε αναλύσει πολλές φορές από τον περασμένο Μάρτη. Το τουρκικό δικαστήριο πριν αποδώσει κατηγορίες, θα πρέπει να κρίνει ως τι πρόκειται να δικάσει τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς. Θα πρέπει να τους αποδώσει νομική υπόσταση. Και τέτοια δεν μπορούσε να τους αποδοθεί εκτός κι αν τους παρέπεμπε για τρομοκρατική δράση. Πράγμα επίσης κατάφωρα παράνομο.

Τι έκαναν λοιπόν οι Τούρκοι; Κράτησαν υπό καθεστώς ομηρίας με τουλάχιστον την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης, τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς για περίπου 6 μήνες, ώστε να τους χρησιμοποιήσουν ως «διαπραγματευτικό χαρτί». Κι αυτό το ομολογούσε όλος ο διεθνής τύπος (βλέπε π.χ. http://www.euronews.com/…/turkey-using-greek-soldiers-as-ba…) με μόνη εξαίρεση την ελληνική κυβέρνηση.

Τι έδωσαν λοιπόν για να πάρουν πίσω τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς; Υπό ποιες συνθήκες και όρους; Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας έχει κλείσει συμφωνία με τον Ερντογάν, όταν συναντήθηκαν τον Ιούλιο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπως σημειώνει σύσσωμος ο ξένος τύπος.

Με τι ανταλλάγματα; Ή μήπως ο Ερντογάν το κάνει από την καλή του την καρδιά, γιατί θέλει να ζήσει ειρηνικά με την Ελλάδα και να σεβαστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Όλα είναι πιθανά για όσους διαθέτουν IQ κωματώδους χάμστερ. Όλοι οι υπόλοιποι που διαθέτουν κοινό νου, γνωρίζουν ότι πρέπει να ανησυχούν.

Και μάλιστα να ανησυχούν βαθύτατα, διότι τα ανταλλάγματα αυτή τη φορά που έχει υπογράψει η κυβέρνηση έναντι της Τουρκίας του Ερντογάν δεν περιορίζονται στους μουφτίδες και σε μια απλή αναγνώριση της λεγόμενης τουρκικής μειονότητας στη «Δυτική Θράκη». Είναι κάτι πολύ πιο δραστικό υπέρ της τουρκικής επικυριαρχίας από όλα αυτά. Αλλά για να το αντιληφθείς, ή έστω να το σκεφτείς θα πρέπει να μην είσαι κρετίνος.

Πηγή:http://dimitriskazakis.blogspot.com/2018/08/blog-post_16.html#more

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ 1: Και μία ακόμη άποψη του παραπάνω συντάκτη για το καθεστώς ετεροδικίας,εντελώς αντίθετη με την παραπάνω!!![Ας καταλήξει κάποτε σε μία σταθερή θέση για το θέμα...και να μην το επικαλείται κατα το δοκούν!!!-Το γεγονός αυτό βέβαια δεν είναι "κρετινισμός" αλλά..."και έτσι και ...γιουβέτσι!!!"]

Η Ελλάδα μετατράπηκε σε πολεμική εφεδρεία του Ισραήλ.


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ 2: Στρατιωτικό προσωπικό "σε ομηρία"-καθεστώς ετεροδικίας-Μέλος του ΝΑΤΟ-Διεθνές δίκαιο...=περιπεπλεγμένη περιπλοκή με την οποία δεν μπορεί κανείς να ξεμπερδεύει εύκολα και το συμπέρασμα που μπορεί να καταλήξει ένας σκεπτόμενος πολίτης είναι νομίζω ένα: Έχουμε απολέσει εδώ και καιρό την Εθνική μας Κυριαρχία αλλά κυρίως την Εθνική μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ...Καί οι συνέπειες -οσονούπω- θα είναι οι ανάλογες!!!

Όσο για την έννοια της ετεροδικίας ας δούμε και άλλες απόψεις σε ένα ακόμη ενδιαφέρον κείμενο:

.....///.....

Ο θάνατος του στρατηγού Στ. Σαράφη

Ορεινή Ευρυτανία, 1944. Ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης (δεξιά) και ο Αλέξανδρος Σβώλος (στο κέντρο) αναχωρούν για τη Μέση Ανατολή. Αριστερά ο Πέτ.Ρούσος 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΚΑΣ*

(φωτ.: Σπύρος Μελετζής)

Στις 31 Μαΐου 1957 νωρίς το μεσημέρι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων βγήκε από το σπίτι του στον Αλιμο και κατευθύνθηκε προς την παραλία. Ηταν η ώρα που περνούσε τη λεωφόρο Ποσειδώνος, για να κάνει ένα μπάνιο, καθώς το συνήθιζε. Ενώ τη διέσχιζε, ένα αυτοκίνητο, οδηγούμενο από τον Ιταλοαμερικανό υποσμηνία Μάριο Μουζάλι και ερχόμενο από την αμερικανική βάση του Ελληνικού με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τους χτύπησε και τους έριξε αιμόφυρτους στην άσφαλτο.

Διερχόμενοι οδηγοί τους μετέφεραν σε νοσοκομείο της λεωφόρου Συγγρού, όπου μετά από περίπου μια ώρα ο άντρας υπέκυψε στα τραύματά του. Η γυναίκα του υπέστη ελαφρά εγκεφαλική διάσειση και επέζησε. Ο Μουζάλι παραλήφθηκε από Αμερικανούς αξιωματικούς και μεταφέρθηκε στη βάση του Ελληνικού. Τον Γενάρη του 1958 καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια σε δέκα μήνες φυλάκιση και σε καταβολή 20.000 δραχμών για ψυχική οδύνη.

Ο νεκρός ήταν ο 67χρονος (γεννημένος στα Τρίκαλα το 1890) στρατηγός Στέφανος Σαράφης, αρχηγός του ΕΛΑΣ και βουλευτής της ΕΔΑ, ενώ η τραυματισμένη γυναίκα του ήταν η αγγλικής καταγωγής αρχαιολόγος Μάριον Πάσκοε. 
Το βράδυ της ίδιας ημέρας κατά την έναρξη της συνεδριάσεως της Επιτροπής  Εξουσιοδοτήσεως της Βουλής ο Ηλίας Ηλιού ως εκπρόσωπος της ΕΔΑ είπε: 

«Εις ένδειξιν τιμής και σεβασμού προς την μνήμην του εκλιπόντος πατριώτου, στρατιώτου, αγωνιστού, ηγέτου της Εθνικής Αντιστάσεως και μετριοπαθούς πολιτικού Στέφανου Σαράφη η ομάς των βουλευτών της ΕΔΑ θα αποσυρθή της συνεδριάσεως της Επιτροπής». 

Στη συνέχεια μίλησαν εκπρόσωποι των κομμάτων. Από μέρους της κυβερνήσεως είπε λίγα λόγια ο υπουργός Προεδρίας Κ. Τσάτσος.

Ιδιαίτερα επαινετικός ήταν ο προεδρεύων της Επιτροπής Γ. Πλατής. 

«Διερμηνεύων τα αισθήματα της Επιτροπής», είπε, «εκφράζω την οδύνη μας διά τον αιφνίδιον και αδόκητον θάνατον του Στέφανου Σαράφη, σεμνού μέλους της Βουλής και αγνού πατριώτου. Ενθυμούμεθα όλοι μας με ποίαν σεμνότητα με πόσην προσοχήν, σαφήνειαν και λεπτότητα ο εκλιπών συνάδελφος διαχειρίζετο εν τη Βουλή τα διάφορα θέματα». 

Εντούτοις, η απόδοση τιμής στον στρατηγό από τη Βουλή ήταν υποβαθμισμένη. Ούτε ο πρόεδρος της κυβερνήσεως ούτε ο πρόεδρος της Βουλής παρέστησαν.

Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στην πολεμική δράση του Σαράφη από το 1912 ώς το 1922, αποφεύγοντας να κάνουν λόγο για τον αγώνα του κατά των κατακτητών στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Αργότερα, στις 21 Οκτωβρίου 1957, ο Π. Κανελλόπουλος, μιλώντας στη Βουλή για τον Γ. Καρτάλη, που πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1957, αναφέρθηκε και στον Σαράφη, τον οποίο απλά χαρακτήρισε «σεμνόν ως βουλευτήν και γενναίον στρατιώτην κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Η σορός του Σαράφη εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου δίπλα στη Μητρόπολη και στις 3 Ιουνίου έγινε η κηδεία του με τη συμμετοχή αρχηγών κομμάτων (Σοφ. Βενιζέλου, Γ. Παπανδρέου κ.ά.), βουλευτών, εκπρόσωπων οργανώσεων της Εθνικής Αντίστασης (ΕΑΜ, ΕΔΕΣ κ.ά.), καλλιτεχνών και πλήθους κόσμου. Ομως δεν αποδόθηκαν στρατιωτικές τιμές στον νεκρό.

Αφού ο Σαράφης κατά την Κατοχή συνεργάστηκε με το «προδοτικό» ΚΚΕ και τώρα ήταν βουλευτής της «προδοτικής» ΕΔΑ ήταν κι αυτός προδότης ή τουλάχιστον συνοδοιπόρος του κομμουνισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν παρέστη στην κηδεία του κανείς εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ούτε των Ανακτόρων, ούτε καν η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, από τις οποίες προερχόταν.

Με τη διχαστική μετεμφυλιακή ατμόσφαιρα να δηλητηριάζει ακόμα την πολιτική και την κοινωνική ζωή του τόπου το «περίεργο» τροχαίο δυστύχημα (πολιτική δολοφονία κατά τη σύζυγο του Σαράφη και την ΕΔΑ) ήταν φυσικό να δημιουργήσει ποικίλες εικασίες για τα πραγματικά αίτιά του και να επαναφέρει στο προσκήνιο της επικαιρότητας, και μάλιστα με τρόπο οξύ, την ετεροδικία των Αμερικανών στην Ελλάδα.

Το ζήτημα της ετεροδικίας

Μετά το τέλος του εμφυλίου εδραιώθηκε ένα ευρύ πλέγμα αμυντικών και οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Τον Φεβρουάριο του 1952 η Ελλάδα έγινε μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας και τον Οκτώβριο του 1953 υπογράφηκε διμερής συμφωνία για τη χρήση του ελληνικού εδάφους από τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις.

Η κυβέρνηση Παπάγου είχε την πεποίθηση ότι, μέσω μιας μονιμότερης στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ, θα εξασφάλιζε πρόσθετη εγγύηση για την ελληνική άμυνα και ασφάλεια και κυρίως την πολυπόθητη αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας.

Όμως ουσιαστικά επρόκειτο για μια συμφωνία που θεσμοθετούσε ακόμα περισσότερο και εμπέδωνε την εξάρτηση της Ελλάδας από τον αμερικανικό παράγοντα. Ανάμεσα στα άλλα η συμφωνία προέβλεπε ότι το αμερικανικό προσωπικό και τα μέλη των οικογενειών τους θα είχαν το δικαίωμα της ετεροδικίας, δηλαδή το δικαίωμα της εξαίρεσης της δίωξής τους από τα ελληνικά αστικά και ποινικά δικαστήρια.

Τροποποίηση

Τα επόμενα χρόνια το καθεστώς της ετεροδικίας επικρίθηκε έντονα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα από την ΕΔΑ και οδήγησε την κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Κων. Καραμανλή στην υπογραφή της ελληνοαμερικανικής σύμβασης της 7ης Σεπτεμβρίου 1956, η οποία προέβλεπε ότι οι ελληνικές αρχές μπορούσαν να ασκήσουν την ποινική τους δικαιοδοσία εναντίον μελών των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στις περιπτώσεις εκείνες που κρίνονταν ως «ιδιαιτέρας σημασίας» (άρθρο 2).

Παράλληλα αναγνώριζε ότι αποτελούσε πρωταρχική ευθύνη των αμερικανικών αρχών να ασκούν κατά προτεραιότητα την ποινική τους δικαιοδοσία σε θέματα τάξης και πειθαρχίας. Επίσης το άρθρο 3 όριζε ότι «η φρούρησις του κατηγορουμένου θα τελήται εν Ελλάδι», αλλά «αι αρχαί των Ηνωμένων Πολιτειών θα αναλαμβάνουν την φρούρησίν του μέχρι της περατώσεως της διαδικασίας της δίκης».

Το απόγευμα της ημέρας του θανάτου του Σαράφη ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ συναντήθηκε με τον Αμερικανό πρεσβευτή Τζορτζ Αλεν και ζήτησε να αναγνωριστεί, σύμφωνα με τη σύμβαση, η δικαιοδοσία της ελληνικής Δικαιοσύνης στην ποινική δίωξη του Μουζάλι, ώστε να τεθεί στη διάθεση των ελληνικών αρχών.

Καθώς η αμερικανική πλευρά εμφανιζόταν διατεθειμένη να συνεργαστεί με την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να μη διεγείρει αισθήματα αντιαμερικανισμού, ο πρεσβευτής έκανε δεκτό το αίτημα του Ελληνα υπουργού. Ετσι, λίγες ώρες αργότερα, ο αστυνομικός διευθυντής Γεωργίου και ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας Ρακιντζής μετέβησαν στην αμερικανική βάση του Ελληνικού για να μεταφέρουν τον Μουζάλι στη Γενική Ασφάλεια, όπου όμως τέθηκε υπό κράτηση Αμερικανών στρατονόμων, όπως καθόριζε το άρθρο 3 της σύμβασης.

Η συζήτηση της νέας συμφωνίας

Στη Βουλή ο Ηλίας Ηλιού ευχήθηκε 

«το τραγικόν αυτό συμβάν να δώση την ευκαιρίαν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν και την εθνικήν αντιπροσωπίαν να ρυθμίση επιτέλους και να αποσεισθή από τη χώρα μας το αίσχος της ετεροδικίας».

Με ανακοίνωσή της η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ κάλεσε την κυβέρνηση να καταργήσει το «ατιμωτικό καθεστώς της ετεροδικίας», ενώ η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ με δική της ανακοίνωση επέκρινε «το καθεστώς της εθνικής υποδούλωσης, της ετεροδικίας και των εθνικών εξευτελισμών».

Στις 6 Ιουνίου 1957 άρχισε στη Νομοθετική Επιτροπή της Βουλής η εσπευσμένη λόγω του θανάτου του Σαράφη συζήτηση για την επικύρωση της σύμβασης περί ετεροδικίας των Αμερικανών.

Η αντιπολίτευση αντιτάχθηκε και πάλι στη συμφωνία υποστηρίζοντας ότι δημιουργείται δυσμενέστερο δίκαιο από αυτό που ισχύει για τα άλλα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ (Γ. Παπανδρέου) και ότι η ετεροδικία είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ανεξαρτησίας της χώρας και της απόλυτης εξάρτησής της από τις ΗΠΑ (Ηλ. Ηλιού). 

Βουλευτές της αντιπολίτευσης χαρακτήρισαν το καθεστώς της ετεροδικίας ως δουλοπρεπές, «καθεστώς υποτέλειας και διομολογήσεων», που θίγει την τιμή και αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, και επικέντρωσαν την κριτική τους στα άρθρα 2 και 3 της σύμβασης (για περιπτώσεις «ιδιαιτέρας σημασίας» και για τη φρούρηση του κατηγορουμένου).

Οι εκπρόσωποι του Κόμματος των Φιλελευθέρων ζήτησαν να υπαχθεί η Ελλάδα στη σύμβαση του Λονδίνου του 1951, που ίσχυε για όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ η ΕΔΑ και το Δημοκρατικό Κόμμα του Στυλ. Αλαμανή κατέθεσαν τροπολογία ζητώντας την κατάργηση όλων των διατάξεων περί ετεροδικίας, συμπεριλαμβανομένης και της σύμβασης του Λονδίνου.

Η κυβέρνηση αντέτεινε ότι η σύμβαση της 7ης Σεπτεμβρίου αποτελούσε σημαντικό βήμα προόδου σε σχέση με το έως τότε ισχύον καθεστώς ετεροδικίας, για την ισχύ του οποίου προσπάθησε να επιρρίψει την ευθύνη στις προηγούμενες κυβερνήσεις (Σημ. ιστολογίου: χα...πρωτότυπο!!!). Τελικά, την επομένη, η σύμβαση επικυρώθηκε από την Επιτροπή με 33 ψήφους υπέρ και 26 κατά. Παρ’ όλα αυτά, το καθεστώς της ετεροδικίας συνέχισε να ισχύει και το αμερικανικό προσωπικό να απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια στον ελληνικό χώρο.

* Ο κ. Γιάννης Σακκάς είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Για το θέμα της ετεροδικίας δες ακόμη:

http://athamastos.blogspot.com/2014/03/blog-post_10.html