Γιουγκοσλαβικά υστερόγραφα

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος 

Η ακυβερνησία στην ΠΓΔΜ με τον πρόεδρο να θεωρεί υπαρξιακή απειλή για τη χώρα την επέκταση της επίσημης χρήσης της αλβανικής γλώσσας, αλλά και την εκλογή Αλβανού ως προέδρου της Βουλής, εκπλήσσει μόνον για την έκπληξη όσων εκπλήττονται.

Από την εποχή της ένοπλης αλβανικής εξέγερσης την άνοιξη του 2001 στο Τέτοβο και τη Συμφωνία της Οχρίδας τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, είναι ζήτημα χρόνου η σταδιακή μετατροπή της χώρας σε Διζωνική Συνομοσπονδία ή στη διχοτόμησή της: Ο,τι νομιμοποιήθηκε με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο, η χειραφέτηση των Αλβανών δεν μπορεί να αποτραπεί στη βορειοδυτική περιοχή της ΠΓΔΜ.

Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η μετατροπή της ΠΓΔΜ σε Βοσνία ή η διάλυσή της, αλλά συνολικά η εύθραυστη σταθερότητα στο σύνολο της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Στο όνομα ποιων αρχών και ποιας πολιτικής ορθότητας θα μπορέσει η Διεθνής Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε., να αρνηθεί στους Σέρβους της Βοσνίας τη σταδιακή χειραφέτηση που προσφέρει στους Αλβανούς της ΠΓΔΜ, και στη συνέχεια στο όνομα ποιων αρχών το Βελιγράδι θα αρνηθεί ανάλογη πορεία στους Αλβανούς της Νοτιοδυτικής Σερβίας και τους Ούγγρους της Βοϊβοντίνας;

Επιπλέον είναι βέβαιο ότι απόσχιση των Σέρβων της Βοσνίας θα πυροδοτήσει μια συμμετρική δυναμική στους Κροάτες της Ερζεγοβίνης, χωρίς η ένταξη στην Ε.Ε. να μπορεί να συγκρατήσει την εμπλοκή του Ζάγκρεμπ, και με το υπόλοιπο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης να μην έχει άλλη επιλογή παρά να σχηματίσει ένα αμιγές μουσουλμανικό κράτος.

Ολα τα παραπάνω με δεδομένη την έλλειψη βούλησης και δυνατότητας τόσο της Ε.Ε. όσο και του ΝΑΤΟ να κινηθούν αποτρεπτικά ή κατασταλτικά, με τις όποιες ευρωπαϊκές δεσμεύσεις για την ενταξιακή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων ήθελαν διατυπωθεί στις Βρυξέλλες να αποτελούν ρητορική χωρίς αντίκρισμα.

Στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι πρωταγωνιστές των συγκρούσεων της δεκαετίας του’90 εγχώριοι συν την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ είχαν μια αντίληψη μεταβλητής γεωμετρίας περί σεβασμού των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας: Ο μεγαλοϊδεατισμός της Μεγάλης Σερβίας οδήγησε σε δύο στρατιωτικές επεμβάσεις, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την εθνοκάθαρση των Σέρβων στην Κράινα της Κροατίας και τη βίαιη αφύπνιση του αλυτρωτισμού της Μεγάλης Αλβανίας στο Κόσοβο και στην ΠΓΔΜ.

Σε ό,τι όμως αφορά τη νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία και βόρειο γείτονά μας, από τον Σεπτέμβριο του 1991 οι ευθύνες δεν είναι τόσο στη στάση της Δύσης του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. όσο στην τυχοδιωκτική ανευθυνότητα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μετά την αποχώρηση του σώφρονα και μετριοπαθή Γκλιγκόροφ από την Προεδρία: Τα Σκόπια αντί να λύσουν όλες τις εκκρεμότητες με την Ελλάδα, τη μόνη χώρα που δεν έχει εδαφικές σε βάρος τους διεκδικήσεις, δεν αμφισβητεί ούτε την ανεξάρτητη κρατική τους υπόσταση, ούτε την ξεχωριστή εθνική τους ταυτότητα, όπως πράττουν όλοι οι υπόλοιποι γείτονές της, επέλεξαν ένα επικίνδυνο και γελοίο ντελίριο ψευδομακεδονικού σοβινισμού, προφανώς για να εκτονώσουν τη νόμιμη ανησυχία των Σλαβομακεδόνων για τις συνεχείς υποχωρήσεις στον αλβανικό αλυτρωτισμό.

Το ερώτημα που τίθεται και άπτεται της εθνικής ασφάλειας της Ελλάδας είναι αν μετά την αναπότρεπτη σταδιακή ή και απότομη απόσχιση των Αλβανών θα μπορέσει η ΠΓΔΜ να επιβιώσει ως ακρωτηριασμένο αλλά αμιγώς σλαβομακεδονικό κράτος ή αν η πολιτική ελίτ της χώρας αναζητήσει ευρωπαϊκή και ατλαντική ασπίδα στη γειτονική και ομοεθνή Βουλγαρία, το διαβατήριο της οποίας χορηγείται σε λίγες ώρες σε όποιο Σλαβομακεδόνα της ΠΓΔΜ υποβάλλει τη σχετική αίτηση στις βουλγαρικές προξενικές αρχές.

Αν ο Γκρουέφσκι καθυστερημένα ανακαλύπτει την υπαρξιακή απειλή για τη χώρα του που συνιστά ο αλυτρωτισμός της Μεγάλης Αλβανίας, οι συμπολίτες του ανακαλύπτουν ότι δεν πρόκειται να τους προστατεύσουν οι ανδριάντες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πηγή "Ημερησία"