Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος
Όταν περιμένεις κάτι να συμβεί με αδημονία στο τέλος συμβαίνει συνήθως κάτι που δεν περίμενες και κάτι που δεν ήθελες να συμβεί. Και δεν υπάρχει καμιά μεταφυσική εδώ, αλλά απλή θεωρία πιθανοτήτων.
Μέσα στις άπειρες δυνατότητες θα συμβεί μόνο μία. Η προσευχή και η προσμονή όμως δεν σε οδηγούν στο επιθυμητό αλλά στο τυχαίο. Τα αφήνουμε όλα στην τύχη ή στα χέρια του θεού και στο τέλος παίρνουμε τ’ αρχίδια μας. Τα αφήνουμε όλα στους ανωτέρους και στο τέλος καθόμαστε επάνω σ’ ένα χοντρό στύλο της ΔΕΗ.
Αυτοί που διαπραγματεύονται δήθεν τα συμφέροντά μας έχουν διαφορετικά συμφέροντα από τα δικά μας. Οι διαπραγματευτές είναι μιαν άλλη τάξη που παίρνει πάντα το μέρος του ισχυρού. Αν αυτό το καταλάβουν οι αδύναμοι και οι ανίσχυροι θα καταργήσουν τους διαπραγματευτές.
Όπως δεν υπάρχει ερωτική διαδικασία μέσω διαμεσολάβησης έτσι δεν υπάρχει και ζωή μέσω διαμεσολάβησης. Η εξ’ αποστάσεως ζωή δηλαδή η δικτύωση, η τηλεόραση και λοιπά είναι ψευδαισθήσεις και υποκατάστατα.
Νομίζω πως ζω, ταυτίζομαι με το διαπραγματευτή μου ο οποίος παίζει συνεχώς θέατρο μπροστά στα μάτια μου για να μη χάσει τη θέση τού διαπραγματευτή. Τα λεφτά, τη δόξα και την καλή ζωή.
Ο εκπρόσωπός μου είναι δουλικό με πατέντα. Απαραίτητος γιατί προσφέρει στις τάξεις το άλλοθι που χρειάζονται για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Την άρχουσα που είναι απάνθρωπη άθλια και δολοφονική και την κατώτερη που είναι ασυνάρτητη αγέλη.
Ένας καλός διαπραγματευτής πρέπει να ξέρει να κάνει καλές κωλοτούμπες. Να σε στέλνει στον πόλεμο την ώρα που σου μιλάει για ειρήνη. Να σου λέει γλυκόλογα την ώρα που σε γαμάει κάποιος θεόρατος μπαμπουίνος. Μα κυρίως να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι ασφαλής.
Γιατί, ακόμα κι ο φτωχομπινές όταν νιώθει ασφαλής κοιμάται ήσυχος. Ξεπέφτει σ’ ένα ήρεμο ονειροπόλημα παρόμοιο μ’ εκείνο των ανθρώπων της λίθινης εποχής. Και νιώθει σα να βρίσκεται την ώρα τού κατακλυσμού μες στην κιβωτό όπου όλα, μέχρι το κατσαβίδι και μέχρι το μηχάνημα αυτόματης ανάληψης καπότας έχουν προβλεφτεί.
Έξω νερό βροχή καταιγίδα νεροποντή όμως μέσα στην κιβωτό τα πάντα είναι ξερά και στεγνά. Ο θεός μέσω τού διαπραγματευτή-που ξεκολιάστηκε να τον πείσει στις διαπραγματεύσεις μετά από ξενύχτια, τσίμπλες και επαναληπτικούς εσπρέσο-μας έδωσε μια γερή βάρκα μ’ όλους τους αρμούς της στεγανοποιημένους και αδιάβροχους και μας χάρισε τη γνώση ν’ ανεμίζουμε στις τρικυμισμένες θάλασσες.
Μέσα στο κελάρι βρίσκονται αποθηκευμένα νόστιμα χοιρομέρια της Βεστφαλίας, φρέσκα αυγά, ελιές, τουρσιά, μποτιλιαρισμένες σάλτσες κι ένα σωρό άλλες λιχουδιές.
Ασφάλεια. Όσο με κάνεις να νιώθω ασφαλής μπορώ να σου χαρίσω ότι έχει μέσα το βρακί μου και η τσέπη μου. Μπορεί να γκρινιάζω λίγο αλλά νιώθω ασφαλής. Και φυσικά κάθομαι στ’ αυγά μου γιατί που ξέρεις, μπορεί ο θεός να θυμώσει και να κοπανήσει την κιβωτό στα βράχια. Να δω αύριο τίποτε βόμβες να σκάνε στο κεφάλι μου. Τους γκρίζους λύκους, το ΝΑΤΟ, τα Σκόπια, τους αλβανούς να χέζουν τη γαλανόλευκη και τους Τούρκους να γαμάνε την αδερφή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.