Τρεις διαπιστώσεις για το τρίτο μνημόνιο κι η αναγκαιότητα του Μετώπου

Των: 

Φωτεινής  Βάθη, Παύλου Γκότζου, 

Γιώργου Παζάλου, Σωτήρη Σκαρτσίλα ***

Πριν ένα χρόνο μια κοινωνία ρημαγμένη από τα μνημόνια και σε συνθήκες μιας τρίχρονης κινηματικής άπνοιας, προσδοκώντας την ανάστασή της μαύρισε στις εκλογές της 25 Γενάρη τις πολιτικές δυνάμεις των δύο πρώτων μνημονίων, καταδίκασε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και την άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε κατ’ εντολή του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και του ΔΝΤ.

Ένα χρόνο μετά, τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν παραπέμπει στη λαϊκή ανάταση που συμβόλισαν τα λουλούδια στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και το «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Όχι μόνο γιατί καμιά από τις φιλολαϊκές εξαγγελίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν υλοποιήθηκε, αλλά γιατί η μνημονιακή πολιτική, ανανεωμένη με νέα τρίτα κατά σειρά και βαρύτερα συμβόλαια υποτέλειας, συνεχίζει τη φτωχοποίηση του λαού μας και την κλοπή του μέλλοντός του.

Όλα όσα έγιναν ήδη κατ’ εφαρμογή του τρίτου μνημονίου με τις ΠΝΠ, την ανακεφαλαιοποίηση και παράδοση-δώρο των τραπεζών στους ξένους ομίλους, των κατοικιών μέσω των πλειστηριασμών στα αρπακτικά funds, των αεροδρομίων, των λιμανιών και όλου του δημόσιου πλούτου σε ξένους και ημεδαπούς λυμεώνες, τη φοροκλοπή και τη λεηλασία του εισοδήματος των εργαζομένων, αλλά ακόμα κι όσα βρίσκονται σε εξέλιξη με την εγκατάλειψη της Υγείας, τη συρρίκνωση της δημόσιας Παιδείας και την ένταξή της στην ταξική και νεοφιλελεύθερη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, έχουν ως επόμενο βήμα την πολιτική κοινωνική και ιδεολογική τομή που συνιστά για τη χώρα η επικείμενη ασφαλιστική «μεταρρύθμιση».

Μία τομή που ολοκληρώνει τη μετάλλαξη των σημερινών κυβερνώντων, από αντίπαλο πόλο των μνημονίων και του νεοφιλελεύθερων πολιτικών, σε διαπρύσιο κήρυκά και αρμοστή τους. Μετάλλαξη, που βρήκε έκφραση στις δηλώσεις Πιτσιόρλα για την αξία των ιδιωτικοποιήσεων, στις δηλώσεις συγγνώμης στους Γιαννίτση και Σημίτη για την εναντίωση στους αντιασφαλιστικούς τους νόμους, στο ξύλο και τα δακρυγόνα για τις πρώτες αντιδράσεις στο ασφαλιστικό, στην πρόταση για δίδακτρα φοίτησης στα δημόσια σχολεία που φιλοξένησε η «Αυγή» και απογειώθηκε με την κατάθεση των κυβερνητικών προτάσεων που κατεδαφίζουν τις συντάξεις και τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης. Προτάσεις που πρωτοεφαρμόστηκαν στο σύστημα Πινοσέτ στη Χιλή του΄73 με τους τρεις πυλώνες ασφάλισης, από το οποίο ξεκίνησε η επέλαση της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας σε όλον τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τον τρίτο πυλώνα, αυτόν της ιδιωτικής σύνταξης, που αφήνεται εντέχνως από το κυβερνητικό σχέδιο για συντάξεις-φιλοδώρημα να βρει μοιραία το χώρο του μέσα από κλαδικά σύμφωνα με ιδιωτικές εταιρείες, ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που οι κυβερνητικές προτάσεις τον «αμνηστεύουν» πολιτικά για τη μεγάλη κλοπή των αποθεματικών μέσω του PSI, προτείνει με άρθρο του στην κυβέρνηση να τολμήσει να θεσπίσει και πιο ολοκληρωμένα ως πυλώνα την ιδιωτική ασφάλιση με το νέο νόμο.

Τούτων δοθέντων, τρεις διαπιστώσεις μπορούν να γίνουν:

Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι η κινηματική άπνοια που χαρακτήρισε μια μεγάλη χρονική περίοδο μέχρι την απόσυρση των κυβερνήσεων των δύο πρώτων μνημονίων, που τελικά δεν ηττήθηκαν στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων, επικαθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις και συνέτεινε σημαντικά σε αυτές. Πρόκειται για άπνοια που, με εξαίρεση το ξέσπασμα του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη, συνεχίστηκε κι όλη τη χρονιά που πέρασε. Τη μισή χρονιά ως προϊόν παθητικής παρακολούθησης των κυβερνητικών «διαπραγματεύσεων» και την άλλη μισή ως προϊόν απογοήτευσης και βαριάς αξιακής ήττας των κοινωνικοπολιτικών αγώνων για ένα καλύτερο μέλλον στον τόπο. Αυτή είναι η αιτία που τους τελευταίους μήνες του 2015 καθήλωσε όλον τον κόσμο, αμήχανο και αποσβολωμένο, να παρακολουθεί τη σφοδρή επίθεση Κυβέρνησης και συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης απέναντι στα κοινωνικά δικαιώματα κι επέτρεψε στο νέο συστημικό πολιτικό μπλοκ να χαράζει και να υλοποιεί τον οδικό χάρτη του τρίτου και φαρμακερού μνημονίου, χωρίς αντίπαλο! Και φυσικά, τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και τίποτα πάλι δεν ενόχλησε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να κηρύξει, στα μέσα του Νοέμβρη, χωρίς κανένα πρόδρομο κινηματικό γεγονός, τρεις ολόκληρους μήνες μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και όσα προαπαιτούμενα και νόμους το ακολούθησαν, την 45η εικοσιτετράωρη απεργία στα χρόνια των μνημονίων χωρίς σχεδιασμό, συντονισμό, προοπτική και κλιμάκωση. Και σε ό,τι αφορά την επόμενη απεργία στις 3 του Δεκέμβρη, στην κήρυξη της οποίας πρωταγωνίστησε η εξωνημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και άλλες αμετανόητες πρακτικές χώρων του εργατικού κινήματος, τα αποτελέσματά της και μόνο δείχνουν καθαρά ποιους δεν πρέπει να εμπιστευτούμε και ποιες πρακτικές δεν πρέπει να επαναλάβουμε την επόμενη περίοδο.

Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι αν περάσει «αναίμακτα» κι η τομή στο ασφαλιστικό, θα εδραιωθεί η ιδεολογική ηγεμονία του μνημονιακού μονόδρομου και των υποτακτικών της ΕΕ της ΟΝΕ στο πολιτικό προσκήνιο. Μετά από μια εύκολη επικράτησή τους στο θέμα των συντάξεων, η επιτάχυνση των μέτρων, των αντιλαϊκών επιλογών και των σκληρών σελίδων στη βίβλο του Μνημονίου, θα είναι τεράστια. Η επιλογή του ιδεοληπτικά νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, εκλεκτού των αγορών και του ευρωπαϊκού κατεστημένου, θα απογειώσει την «άμιλλα» με την κυβέρνηση για την καταλληλότητα εφαρμογής της λιτότητας και των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων σε όλη την κλίμακα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Μια ολόκληρη κοινωνία έτσι, θα υποχρεωθεί να ζητήσει συγγνώμη είκοσι χρόνια μετά όχι μόνο στους Γιαννίτση και Σημίτη, αλλά για όλους διαχρονικά τους αγώνες της ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα μνημόνια, να αποτινάξει το μικρόβιο του ριζοσπαστισμού και της διεκδίκησης και να αποδεχτεί υπομονετικά το σκληρό πεπρωμένο της. Μάλιστα, ο υπουργός Κατρούγκαλος σε μια έξαρση καισαρισμού ζήτησε από το λαό να βγει στους δρόμους, για να στηρίξει την κυβερνητική πρόταση!

Η τρίτη διαπίστωση είναι ότι της λόγω της πολιτικής συγκυρίας και των καταθλιπτικών συσχετισμών στην κεντρική πολιτική σκηνή, της πρόσφατης εμπειρίας από τις τραγικές αυταπάτες για τη βελούδινη έλευση του πολιτικού «Μεσσία», αλλά κυρίως γιατί πραγματικά «όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της Βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς», το εργατικό κίνημα είναι ο μόνος πόλος που μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη συνεχιζόμενη μνημονιακή βαρβαρότητα και να οξύνει την ταξική πάλη με στόχο την ανατροπή και τη νίκη της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Για να επιτελέσει όμως το εργατικό κίνημα έναν τέτοιο ρόλο, όλα όσα φωτογραφίζονται σήμερα ως αποσπασματικά, περιχαρακωμένα ή ηρωϊκά επεισόδια αγωνιστικής δράσης σωματείων, κλάδων και συνδικαλιστικών χώρων, πρέπει να προαχθούν σε ένα μεγάλο και συντονισμένο αγωνιστικό σχέδιο μαζικής αντεπίθεσης. Ένα τέτοιο σχέδιο όμως, που δε θα στηρίζεται μόνο σε σπαράγματα ακτιβίστικης δράσης, σε επεισόδια παραταξιακής ή κομματικής προβολής ή στη δράση μιας πρωτοπορίας αγωνιστών συνδικαλιστών που δεν αγγίζει τα πλήθη των σωματείων και των εργαζομένων τους. Αν πράγματι το διακύβευμα είναι ιστορικό, αν το ασφαλιστικό είναι τόσο κρίσιμος γύρος κι αν ο αγώνας για την ανατροπή καθίσταται μονόδρομος για τον κόσμο της εργασίας, τότε η περιχαράκωση του σήμερα πρέπει να δώσει τη σκυτάλη στη συγκρότηση ενός εργατικού Μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Όλα δείχνουν την αναγκαιότητά του από τη μια και από την άλλη πως έχει αργήσει και πρέπει να αναληφθούν ταχύτατα πρωτοβουλίες σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Μια από αυτές είναι κι ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων και σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Σύλλογοι, σωματεία, συνδικάτα αλλά και συλλογικότητες, συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, άλλες εκφράσεις αυτοοργάνωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας, που δεν εκπροσωπούνται θεσμικά στο υπάρχον σ.κ, με διάθεση πάλης για την ανατροπή των μνημονίων και ρήξης με τις πολιτικές ΕΕ-ΟΝΕ, αποτελούν τη βάση συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου. Ενός μετώπου που θα αναπνέει και θα υφίσταται από τις Γ.Σ των σωματείων του, αλλά που κακά τα ψέματα θα χρειαστεί ένα ευρύ πολιτικοσυνδικαλιστικό φάσμα στήριξης για την εδραίωσή του. Σε αυτό το φάσμα, που δεν περισσεύει κανείς, οφείλουμε να αναφέρουμε τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, του ΜΕΤΑ-ξεκαθαρίζοντας πλήρως τον αντικυβερνητικό χαρακτήρα τους, των Παρεμβάσεων, της Πρωτοβουλίας-όπως και πολλών άλλων ανεξάρτητων ταξικών σχημάτων και αγωνιστών, που με τη στήριξή τους από τη μια και τη συμβολή τους σε ένα μεγάλο πλήθος συμμετοχής σωματείων από την άλλη, θα δώσουν στο μέτωπο το αναγκαίο κοινωνικοπολιτικό εύρος.

Οι συνελεύσεις στους συλλόγους και στα σωματεία αυτές τις μέρες, αλλά και οι διεργασίες στους χώρους δουλειάς και στις πολιτικοσυνδικαλιστικές συλλογικότητες  μπορούν να προχωρήσουν σε αποφάσεις στη λογική του μετώπου, ώστε να κάνει το πρώτο βήμα στη μεγάλη μάχη για το ασφαλιστικό, για να δοθεί έτσι με καλύτερους και μαζικότερους όρους. Αναγωγή ενός τέτοιου μετώπου μπορεί να έχουμε και σε επιμέρους εργασιακούς χώρους, όπως και στο χώρο της εκπαίδευσης μπροστά στη μάχη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή της έκθεσης του ΟΟΣΑ. Μέσα στις μάχες αυτές το μέτωπο μπορεί να «βρίσκει» και να δρομολογεί όλες τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του και να βαθαίνει την εργατική δημοκρατία στο εσωτερικό του.

Οι στοχεύσεις του δεν μπορεί να είναι άλλες από την αντίσταση η οποία ολοένα θα βαθαίνει με στόχο τη σύγκρουση για την ανατροπή, γιατί αν ο αγώνας δε στοχεύσει στην ανατροπή, κάθε προσπάθεια αντίστασης είναι υπονομευμένη. Είναι σαφές επίσης, ότι η πολιτική αυτή μάχη έχει βαθύ αντικυβερνητικό χαρακτήρα, μιας και το μπλοκάρισμα κάθε νέου επεισοδίου της μνημονιακής επίθεσης επιτάσσει, βάζει τον πήχυ στην ανατροπή της κυβέρνησης που τη διαχειρίζεται.

Μία τέτοια στόχευση, δεν υπηρετείται με την πεπατημένη συνδικαλιστική πρακτική της ήττας, εικοσιτετράωρες  δηλαδή απεργίες κατά την ψήφιση των επόμενων κάθε φορά μέτρων, έναν αέναο κύκλο μιας μοιραίας, ασυντόνιστης, μακριά από τις διαθέσεις των εργαζόμενων αναποτελεσματικής διαχείρισης, που οδηγεί στον εκφυλισμό των αγώνων και στην απογοήτευση.  

Όσο σωστό είναι ότι τίποτα δεν τελειώνει με την ψήφιση ενός νόμου, άλλο τόσο είναι πως στην μάχη για την αποτροπή του πηγαίνεις για να νικήσεις. Μπροστά στη μάχη του ασφαλιστικού λοιπόν, ας πραγματοποιήσουμε παντού πλατιές καμπάνιες ενημέρωσης και δράσης σε χώρους εργασίας και σε γειτονιές. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας δημιουργώντας επιτροπές που θα απευθυνθούν σε κάθε εργαζόμενο, νέο, άνεργο, συνταξιούχο, διακηρύττοντας παντού ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν πρέπει να περάσει! Το συλλαλητήριο του Σαββάτου 16/1 έδειξε τα όρια της κατακερματισμένης δράσης στην περίοδο που διανύουμε και υπό την έννοια αυτή μπορεί να αποτελέσει την αρχή και την αφορμή για μια νέα συντονισμένη μαζική μετωπική δράση. Να προχωρήσουμε σε μαχητικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια. Να καταστρώσουμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο μάχης ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, με κεντρικές και τοπικές διαδηλώσεις, μπλοκαρίσματα κυβερνητικών εκδηλώσεων, καταλήψεις, συλλαλητήρια και εκδηλώσεις σε γειτονιές. Να δημιουργήσουμε εξεγερτικό κλίμα και ξεσηκωμό, που θα υπερβαίνει το πριν, το μετά και τους χρονικούς ορίζοντες της ψήφισης του νόμου, να εργαστούμε και να προετοιμαστούμε για τον τελικό στόχο, την απεργία διαρκείας για την ανατροπή, προϊόν της δράσης του μετώπου και της θέλησης των Γ.Σ, την οποία δεν πρόκειται να αναλάβει ποτέ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Όλα όσα ζούμε έχουν πολιτική αιτία. Το εργατικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής πρέπει, στον αντίποδα της πολιτικής που λεηλατεί την κοινωνία, να δώσει στη δράση του πολιτικό χαρακτήρα και στόχους: 

αντιμνημονιακό, αντικυβερνητικό, αντινεοφιλελεύθερο, αντι-ΕΕ, αντι-ΟΝΕ. Γιατί η μόνη ελπίδα τελικά, απέναντι στην καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει και στο  πολιτικό προσωπικό που τη διαχειρίζεται, βρίσκεται στην ενότητα των εργαζομένων και στους αγώνες τους. 

Που θα στοχεύουν :

• στην ανατροπή της Κυβέρνησης και της πολιτικής των μνημονίων, 
• τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ, 
• την εκδίωξη της τρόικα και του κουαρτέτου, 
• την ακύρωση όλων των μνημονίων και των συμβάσεων που υπογράφτηκαν μαζί τους, 
• τη μη αναγνώριση-διαγραφή του χρέους, 
• την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, 
• την επανάκτηση όλου του κλεμμένου κοινωνικού πλούτου για τη στήριξη του εισοδήματος και των κοινωνικών αγαθών: στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Ασφάλιση, στο δικαίωμα για  σταθερή και αξιοπρεπή εργασία για όλους.

Να στοχεύσουμε στη νίκη. Με αγωνιστική ενότητα και Μέτωπο!

*** Η Φωτεινή  Βάθη, ο Παύλος Γκότζος, ο Γιώργος Παζάλος κι ο Σωτήρης Σκαρτσίλας είναι μέλη του Δ.Σ του συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε « η Αθηνά», εκλεγμένοι με την Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία

Πηγή:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_699.html