Η κρισιμότητα του 2016

Αυτό που οφείλει να μας απασχολεί σήμερα, είναι η οικονομική και εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας – αφού κινδυνεύουμε να χάσουμε πάρα πολλά, εάν δεν πάρουμε έγκαιρα τα σωστά μέτρα, λειτουργώντας συλλογικά ως Έλληνες

.

«Δεδομένη η διαφθορά στην Ελλάδα. Είναι όμως η μοναδική χώρα στην Ευρώπη; Δεν γνωρίζουμε τη μεγάλη απάτη της Volkswagen και όχι μόνο; Δεν είναι οι Γερμανοί της Siemens και όλων των άλλων αυτοί που διαφθείρουν τους πάντες; Δεν είναι όλοι οι διαφθορείς της Γερμανίας μέλη της Διεθνούς Διαφάνειαςπου έχει έδρα το Βερολίνο; 

Γιατί δεν τιμωρείται η (δήθεν) νόμιμη φοροδιαφυγή του Λουξεμβούργου, της Γερμανίας και της Ολλανδίας; Είναι υπεράνω των νόμων οι εντιμότατοι εταίροι μας, οι οποίοι έχουν αναλάβει την εκπαίδευση του φορολογικού μηχανισμού της πατρίδας μας; Από την δήθεν αριστερή κυβέρνηση που τους παρέδωσε εν λευκώ τα πάντα, μετά τη μεγαλύτερη κυβίστηση όλων των εποχών, μαζί με τους εισπρακτικούς μας μηχανισμούς; 

Έπρεπε να χρεοκοπήσουμε, γιατί το χρέος μας τότε ήταν στο 112% του ΑΕΠ. Δεν είναι όμως της Ιταλίας στο 135% και της Ιαπωνίας στο 240%; Τα κατάφεραν λένε η Ιρλανδία και η Κύπρος. Δεν διατήρησαν όμως τους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές τους και τα υπόλοιπα προνόμια τους, ενώ εμείς τίποτα; Γιατί στηρίχτηκαν απ’ ευθείας από την ΕΚΤ οι ισπανικές τράπεζες και όχι οι δικές μας;

Τα κατάφερε η Πορτογαλία, ξεπουλώντας τα πάντα. Δεν μετατράπηκε όμως στη χώρα της Lidl; Δεν είναι τα ιδιωτικά χρέη της Αυστρίας, της Σουηδίας κοκ. πολύ μεγαλύτερα από τα δικά μας; Γιατί θα πρέπει εμείς να ενοχοποιούμαστε για τις αμαρτίες μας, ενώ όλοι οι άλλοι όχι;

Ρητορικά τα ερωτήματα, ενώ απευθύνονται σε έναν μάλλον τρομοκρατημένο λαό, αφού είναι πρόθυμος να αναλάβει ευθύνες που δεν του αναλογούν – απλά και μόνο επειδή φοβάται να σηκωθεί από τον καναπέ, να διαμαρτυρηθεί και να πολεμήσει για το μέλλον του, για τα παιδιά του, καθώς επίσης για την πατρίδα του» (Σ.Ν.).

.Ανάλυση

Η Ευρώπη βιώνει μία σειρά μεγάλων κρίσεων, κυρίως με ευθύνη της πρωσικής Γερμανίας – αφού αυτή προκάλεσε τις οικονομικές ασυμμετρίες, μέσω των οποίων μεταφέρεται, απομυζείται καλύτερα ο πλούτος και η ευημερία των χωρών της περιφέρειας, από την ίδια. Δεν πρόκειται μόνο για τις εισροές κεφαλαίων και για τα συνεχώς μεγαλύτερα πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο – αλλά, επίσης, για την αχόρταγη απορρόφηση του έμψυχου δυναμικού των υπερχρεωμένων κρατών.

Ειδικότερα, όπως έχει ήδη αναφερθεί (ανάλυση), το κόστος της φροντίδας ενός ανθρώπου έως το 20ο έτος της ηλικίας του υπολογίζεται στα 200.000 € – ενώ είναι πολύ υψηλότερο, εάν αποκτήσει πανεπιστημιακές σπουδές. Εάν λοιπόν εγκαταλείψουν την Ελλάδα 1.000.000 νέοι άνθρωποι, όπως φαίνεται ότι θα συμβεί, θα μεταναστεύσει ένα έμψυχο κεφάλαιο της τάξης των 200 δις € (1.000.000 Χ 200.000) – ένα μεγάλο μέρος του οποίου θα εγκατασταθεί στη Γερμανία, επιλύοντας μεταξύ άλλων το δημογραφικό της πρόβλημα εις βάρος μας.

Αυτό το έμψυχο κεφάλαιο των 200 δις € κατ’ ελάχιστο που εγκαταλείπει την Ελλάδα, έχει μία παραγωγικότητα τουλάχιστον 50.000 € ετησίως – γεγονός που σημαίνει ότι, η «εξαγωγή» του ΑΕΠ μας είναι της τάξης των 50 δις € το χρόνο ή εσόδων του δημοσίου ίσων με το λιγότερο 15 δις € (30%).

Επομένως, είναι κατά πολύ σημαντικότερο από τη φυγή των καταθέσεων ύψους 100 δις €, αφού είναι αρκετά πιο αποδοτικό – οπότε, όσα χρήματα και αν καταφέρει να εξοικονομήσει η Ελλάδα, εφαρμόζοντας «βασιλικότερα του βασιλιά» την πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, δεν πρόκειται να καλύψει ποτέ την τεράστια αυτή απώλεια.

Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται ενδεικτικά οι ετήσιες αποδόσεις των καταθέσεων που έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα, με συντελεστή μικτής κερδοφορίας 5% – ενώ για το έμψυχο δυναμικό μας υπολογίζεται μία παραγωγικότητα της τάξης των 50.000 ετησίως, με κερδοφορία μόνο για το δημόσιο ίση με τα έσοδα του  (30% – στα 180 δις € ΑΕΠ έσοδα 54 δις €).

Φυσικά οι απώλειες για τη χώρα μας είναι πολύ υψηλότερες, αφού ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι μεγαλύτερος από τα έσοδα του δημοσίου – ενώ, εάν προσθέσουμε τα διαφυγόντα κέρδη από τις επιχειρήσεις που εγκαθίστανται σε άλλες χώρες, τις θέσεις εργασίας που εξάγουν κοκ., τότε οι ζημίες της ελληνικής οικονομίας από την όλη διαδικασία είναι τρομακτικές.

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε δε την «υπεξαίρεση» των υποκαταστημάτων των τραπεζών μας στα γειτονικά κράτη, η οποία μοιάζει με μία δεύτερη μικρασιατική καταστροφή – αφού υποχρεωθήκαμε ξανά να εγκαταλείψουμε εδάφη, αν και με οικονομικούς όρους αυτή τη φορά. Επίσης τη ληστεία τους στο εσωτερικό, λόγω της εξαγοράς τους από τους ξένους σε εξευτελιστικές τιμές – όπου μόνο το δημόσιο υποχρεώθηκε να χάσει πάνω από 50 δις €, χωρίς να γνωρίζουμε ακόμη τι θα συμβεί με τις κρατικές εγγυήσεις που υπερβαίνουν τα 140 δις €.

Κάτι ανάλογο παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, οι οποίες αιμορραγούν από όλες τις πλευρές – ενώ την ίδια στιγμή μετατρέπονται σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους των ισχυρών βιομηχανικών κρατών, με τη βοήθεια των ενδοτικών κυβερνήσεων που τους έχει ουσιαστικά επιβάλλει η Ευρώπη.

Βιώνουμε λοιπόν μία δεύτερη αποικιοκρατική εποχή, όπου τα θύματα αυτή τη φορά δεν είναι τα φτωχά κράτη της Αφρικής ή της Ασίας, αλλά οι μικρότερες χώρες της Ευρώπης – με κύρια «εργαλεία» την ΕΚΤ, την ΕΕ και το ευρώ.

Η κρίση της ανατολικής με τη δυτική Ευρώπη

Περαιτέρω, εκτός από την κρίση Βορά και Νότου, Μ. Βρετανίας και ΕΕ, καθώς επίσης τη μεταναστευτική, δημιουργείται μία καινούργια – η οποία αφορά τη δυτική Ευρώπη με την Ανατολική. Η συμβολική αφετηρία της φαίνεται να είναι η μυστική συνάντηση των ηγετών της Ουγγαρίας και της Πολωνίας – δύο χωρών που ευρίσκονται σε σύγκρουση με την ΕΕ, έχοντας υιοθετήσει μία ακραία εθνικιστική πολιτική.

Εδώ πρόκειται για μία πολιτική σύγκρουση, η οποία μέχρι στιγμής ήταν άγνωστη στη συγκεκριμένη της μορφή. Ειδικότερα, στη δυτική Ευρώπη κυριαρχούν δύο κυρίως κομματικές παρατάξεις: η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά. Στις χώρες της κρίσης δε, το κέντρο βάρους έχει μεταφερθεί προς τα αριστερά, ενώ στις υπόλοιπες προς τα δεξιά – αν και σε κάποιες γίνεται ήδη αισθητή η παρουσία ακροδεξιών κομμάτων (Αυστρία, Φινλανδία, Ολλανδία, Γαλλία κλπ.).

Σε αντίθεση όμως με τη δυτική Ευρώπη, στη  ανατολική, όπως στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, ο πολιτικός ανταγωνισμός επικεντρώνεται μεταξύ των δεξιών και των ακροδεξιών παρατάξεων – ενώ και οι δύο φαίνεται πως δεν συμπαθούν καθόλου τη (νέο)φιλελεύθερη πολιτική της Δύσης.

Θεωρούν λοιπόν τη Γερμανία φιλελεύθερη, την καγκελάριο αριστερή, ενώ είναι εντελώς αντίθετες με τη μεταναστευτική πολιτική που έχει υιοθετηθεί από την Ευρώπη – επιλέγοντας να διασφαλίσουν τα σύνορα τους, έτσι ώστε να μην εισέρχονται ξένοι.

Συνεχίζοντας, τόσο η Ουγγαρία, η οποία υποστηρίζει τη Ρωσία, όσο και η Πολωνία που τάσσεται υπέρ των Η.Π.Α., περιορίζουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, των ΜΜΕ και των κεντρικών τραπεζών τους – δρομολογώντας νόμους, οι οποίοι είναι εντελώς αντίθετοι και ασύμβατοι με αυτούς που ισχύουν στην ΕΕ. Εν τούτοις, δεν θέλουν να αποχωρήσουν από την ένωση, παρά το ότι δεν έχουν την πρόθεση να υιοθετήσουν το ευρώ – επειδή δεν επιθυμούν να χάσουν τα οικονομικά τους πλεονεκτήματα, από τη συμμετοχή στην ΕΕ.

Η συγκεκριμένη όμως «μονομέρεια» των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, έχει οδηγήσει τις δυτικές στο συμπέρασμα ότι, ήταν μεγάλο λάθος η συμμετοχή τους στην ΕΕ – αφού δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να αφομοιωθούν, δεν σέβονται τους κανόνες και δεν προσπαθούν να τους αλλάξουν από κοινού, αλλά απλώς δεν τους τηρούν. Το γεγονός αυτό σημαίνει όμως ότι, δεν θα αργήσει να προκληθεί μία μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των δύο περιοχών της ηπείρου μας – η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα είτε τη συρρίκνωση, είτε την ολοκληρωτική διάλυση της ΕΕ.

Εάν λοιπόν από τη μία πλευρά εγκαταλείψει την ΕΕ η Μ. Βρετανία, ενώ από την άλλη αποσχισθούν κάποια κράτη της ανατολικής Ευρώπης, όταν την ίδια στιγμή είναι βέβαιο πως η Ιταλία θα υιοθετήσει το δικό της νόμισμα, αδυνατώντας να επιβιώσει εντός της Ευρωζώνης, είναι πολύ δύσκολο να υποθέσει κανείς πως τα υπόλοιπα κράτη θα παραμείνουν – πόσο μάλλον υπό την απολυταρχική ηγεμονία της Γερμανίας, η οποία δεν έχει καμία πρόθεση να πάψει να τα απομυζεί.

Επομένως, η διάλυση τόσο της Ευρωζώνης, όσο και της ΕΕ, είναι πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού – οπότε όλα τα κράτη πρέπει να προετοιμάζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, λαμβάνοντας έγκαιρα τα μέτρα τους.

Κίνδυνοι και ευκαιρίες

Όλα δείχνουν πως θα συμβούν μεγάλες αλλαγές στον πλανήτη – στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, καθώς επίσης σε πολλές άλλες περιοχές. Η σύγκρουση των Η.Π.Α. με τη Ρωσία είναι δεδομένη, σε χρηματοπιστωτικό και στρατιωτικό επίπεδο, η Κίνα είναι αντιμέτωπη με μία σειρά μεγάλων προβλημάτων, τόσο οικονομικών (φούσκες, ύφεση), όσο και γεωπολιτικών (κινεζική θάλασσα, αντιπαραθέσεις με τα γειτονικά της κράτη, κυρίως με την Ιαπωνία), ενώ το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια της αντοχής του.

Επομένως, αυτό που οφείλει να μας απασχολεί σε πρώτη προτεραιότητα σήμερα, είναι η οικονομική και εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας – αφού κινδυνεύουμε να χάσουμε πάρα πολλά, εάν δεν πάρουμε τα μέτρα μας λειτουργώντας συλλογικά.

Όσον αφορά την εδαφική μας ακεραιότητα, η περιοχή που φαίνεται πως κινδυνεύει περισσότερο είναι το Καστελλόριζο, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε (άρθρο) – επειδή, σε περίπτωση μη ενσωμάτωσης του στη χάραξη της ΑΟΖ, θα δημιουργούταν ένα τεράστιο κενό μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, μεγάλο μέρος του οποίου θα καρπωνόταν η Τουρκία (χάρτης).

Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο σχεδιαζόμενος ενεργειακός αγωγός που θα συνέδεε το Ισραήλ με την Ευρώπη, θα έπρεπε να περάσει μέσα από τουρκικά χωρικά ύδατα – οπότε θα απαξιωνόταν σε μεγάλο βαθμό η γεωπολιτική σημασία της χώρας μας, ενώ θα αναβαθμιζόταν αντίστοιχα η Τουρκία.

Στο σημείο αυτό δεν είναι δυνατόν να μην σκεφθεί κανείς την αιτία, λόγω της οποίος ο πρωθυπουργός του 2010 ανακοίνωσε τη υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ από το Καστελλόριζο – το συμβολισμό της επιλογής του καλύτερα, αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως οπαδός θεωριών συνομωσίας, οι οποίες φυσικά δεν είναι αντικειμενικές.

Όσον αφορά τώρα την οικονομική μας ακεραιότητα, θα πρέπει να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η λεηλασία της δημόσιας και μεγάλου μέρους ιδιωτικής μας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών μας αποθεμάτων – η οποία προωθείται με το τρίτο μνημόνιο.

Στο σημείο αυτό είναι σωστό να γνωρίζουμε πως η Ελλάδα αποτελεί μεν την πατρίδα του κλασσικού πολιτισμού, ο οποίος θεμελίωσε το δυτικό πολιτισμό, αλλά δεν είναι μέρος της Δύσης – αφού ποτέ δεν λειτούργησε αποτελεσματικά, βασιζόμενη στο δυτικό ορθολογισμό αλλά, αντίθετα, στηριζόταν ανέκαθεν στο θυμικό των κατοίκων της. Το θυμικό όμως έχει δύο παραμέτρους: το φόβο και το θυμό.

Στα πλαίσια αυτά, είναι φανερό πως τα τελευταία χρόνια υπερισχύει στην Ελλάδα η πρώτη παράμετρος: ο φόβος. Φοβισμένοι Έλληνες, με φοβισμένες πολιτικές ηγεσίες, ανέχονται ταπεινώσεις μοναδικές στην ιστορία τους, με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα. Εάν θέλουμε λοιπόν να μην εξαφανισθούμε ως Έθνος, θα πρέπει να διώξουμε το φόβο και να λειτουργήσουμε με το δεύτερο μέρος του θυμικού μας: με το θυμό.

Επειδή όμως ο θυμός δεν είναι από μόνος του παραγωγικός, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από γνώση και μεθοδικότητα, είμαστε υποχρεωμένοι αφενός μεν να μαθαίνουμε όσο περισσότερα μπορούμε, αφετέρου να χρησιμοποιούμε μεθοδικά τις γνώσεις μας – συλλογικά, όλοι μαζί, χωρίς ανόητες αντιπαλότητες, προς όφελος της πατρίδας μας και των παιδιών μας.

Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε, τεκμηριώνοντας πως πραγματικά μπορούμε – αρκεί να το θελήσουμε και χωρίς να περιμένουμε βοήθεια από κανέναν. Με δεδομένο δε το ότι, έχουμε πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία με τη βόρεια ως προς την Ελλάδα, «ορθόδοξη» περιοχή της Ευρώπης, παρά με τη δυτική ή με την Ασία, εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τους συμμάχους μας – χωρίς όμως να θυσιάσουμε την εθνική μας αυτοτέλεια, όπως συνηθίζαμε ή μας υποχρέωναν τις τελευταίες δεκαετίες.

Έτσι θα μετατρέπαμε τους κινδύνους που μας απειλούν σε ευκαιρίες, μέσω των οποίων δεν θα επιβιώναμε απλά, αλλά θα ανακτούσαμε τη θέση που μας αξίζει – χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι σε συνεχείς συμβιβασμούς, οι οποίοι συνήθως οδηγούν σε μεγάλες εθνικές καταστροφές.

Επίλογος 

Η Ελλάδα είναι αφενός μεν μία πολύ πλούσια χώρα, προικισμένη από τη φύση, αφετέρου στην καλύτερη της εποχή, από γεωπολιτικής πλευράς – έχοντας μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε έναν ενεργειακό κόμβο που θα τροφοδοτεί ολόκληρη την Ευρώπη.

Τα πλεονεκτήματα της όμως αυτά είναι ταυτόχρονα μειονεκτήματα λόγω της ανεπαρκούς πολιτικής ηγεσίας της,καθώς επίσης επειδή έχει τεθεί στο στόχαστρο των ισχυρών κρατών του πλανήτη – ενώ αυτός ήταν ίσως ο βασικός λόγος που χρεοκόπησε, χωρίς να υπάρχει καμία αντικειμενική αιτία.

Είναι όμως σε θέση να βγει από τη θανατηφόρο παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε σκόπιμα, με τη συμμετοχή των ενδοτικών κυβερνήσεων της, αρκεί οι Έλληνες να καταπολεμήσουν το φόβο που τους έχει κυριεύσει – κάτι που φυσικά δεν είναι καθόλου απλό, αλλά όχι ανέφικτο. Στα πλαίσια αυτά, έχουμε την εντύπωση πως το 2016 θα είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο έτος στην ιστορία της πατρίδας μας – ευχόμενοι και ελπίζοντας να ληφθούν από όλους οι σωστές αποφάσεις.

Ολοκληρώνοντας εμείς, σαν υπεύθυνοι Πολίτες, χρειαζόμαστε θάρρος, θυμό και πραγματική οργή, εάν θέλουμε να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Πρέπει δε να αποδείξουμε σε όλους, κυρίως στους εαυτούς μας, ότι μας αξίζει να είμαστε Έλληνες – κάτοικοι της ομορφότερης χώρας του πλανήτη, καθώς επίσης απόγονοι ενός μοναδικού πολιτισμού στην παγκόσμια ιστορία.

Βιβλιογραφία: Spiegel, Σ.Ν., Ν. Καρατουλιώτης

Analyst Team