Συλλογική ανοησία

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Οι τέσσερις διαφορές στη διαχείριση της κρίσης από την Ελλάδα και την Ισλανδία, οι οποίες πιστοποιούν πόσο παράλογοι είναι όσοι πανηγυρίζουν για το νέο δάνειο των 10+2 δις € – μέσω του οποίου δρομολογείται η τραπεζική κλοπή του αιώνα

«Οι Έλληνες ισχυρίζονται ότι θα αμυνθούν, εάν προσπαθήσει κανείς να τους πάρει τα σπίτια τους. Εν τούτοις, όταν τους παίρνουν την πατρίδα τους, δεν αμύνονται καθόλου. Επομένως, δεν θεωρούν πως η πατρίδα τους είναι το σπίτι τους. Από την άλλη πλευρά, πώς είναι δυνατόν να προστατέψουν τα σπίτια τους, όταν έχουν χάσει τη χώρα τους;

Όταν τελειώσει λοιπόν η θεατρική παράσταση και ανοίξουν τα φώτα, οι θεατές θα έχουν χάσει όλα όσα είχαν μαζί τους – καταλαβαίνοντας μόλις τότε πως δεν ήταν φτωχοί αλλά πλούσιοι, ενώ κατέληξαν να γίνουν τα ανόητα θύματα μίας καλοστημένης ληστείας.

Επιγραμματικά, η Τρόικα είναι η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας, με σύνταγμα το μνημόνιο – αφού ότι δεν είναι σύμφωνο με τα δολοφονικά μέτρα, είναι κατά την ίδια αντισυνταγματικό, με αποτέλεσμα να καθυστερούν συνέχεια οι δόσεις, μέσω των οποίων εξυπηρετείται μόνο το υφιστάμενο χρέος, αυξανόμενο στο διηνεκές.

Η τυπικά αριστερή ελληνική κυβέρνηση είναι ο ιδανικός συνεργάτης της Τρόικας – αφού έχει τη δυνατότητα να δείχνει στους Έλληνες το φεγγάρι, πείθοντας τους πως είναι ο ήλιος. Παράλληλα μπορεί να εκτονώνει την οργή τους, ισχυριζόμενη πως δεν πιστεύει στα μνημόνια – όταν την ίδια στιγμή ψηφίζει τυφλά όλα όσα τις δίνονται, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Προφανώς λοιπόν οι δυνάμεις κατοχής δεν θα κατάφερναν ποτέ να βρουν καλύτερο υποχείριο – οπότε θα τη στηρίξουν όσο μπορούν» (ΒΒ).

Άρθρο

Ο κατωτέρω πίνακας συγκρίνει τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας και της Ισλανδίας, οι οποίες βυθίστηκαν μαζί στην κρίση το 2008 – η διαχείριση της οποίας κατέστρεψε στο τέλος τη χώρα μας, ενώ η Ισλανδία κατάφερε να ξεφύγει, έστω με πολύ μεγάλες απώλειες για τους κατοίκους της (ανάλυση).

Επεξήγηση πίνακα: Επάνω η Ελλάδα και κάτω η Ισλανδία. Κατά σειρά από επάνω  προς τα κάτω, στην αριστερή στήλη: Ρυθμός ανάπτυξης, Ποσοστό ανεργίας, Ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ως προς το ΑΕΠ, Χρέος κεντρικής κυβέρνησης ως προς το ΑΕΠ, Έλλειμμα προϋπολογισμού ως προς το ΑΕΠ, Ακαθάριστοςσχηματισμός κεφαλαίου, Ιδιωτική κατανάλωση ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.

Η σύγκριση των δύο χωρών είναι τρομακτική, όσον αφορά την Ελλάδα – επιβεβαιώνοντας πως όλα τα μνημόνια (ανάλυση), έτσι όπως εφαρμόσθηκαν και εφαρμόζονται, είναι κάτι περισσότερο από καταστροφικά, εξυπηρετώντας προφανώς άλλους σκοπούς.

Το να αναφέρουμε τώρα τις δικές μας ευθύνες, όπως απαιτούν ορισμένοι αναγνώστες μας, οι οποίες είναι φυσικά τεράστιες, ιδίως για την εποχή πριν το 2010 (έκτοτε διοικεί την Ελλάδα δικτατορικά η Τρόικα), είναι μάλλον οξύμωρο – με την έννοια πως δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος για να εξομολογηθεί κανείς τις αμαρτίες του και να μετανιώσει, όταν ο διαρρήκτης είναι μέσα στο σπίτι του και κλέβει τα πάντα, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό.

Τα βασικά στοιχεία και τα διδάγματα τώρα, με βάση τα οποία μπορεί κάποια χώρα να ξεφύγει σχετικά αλώβητη από μία οικονομική κρίση, είναι τα εξής:

(α) Η ύπαρξη μίας αυτόνομης νομισματικής πολιτικής, μέσω της οποίας μπορεί να υποτιμηθεί το εγχώριο νόμισμα. Με τον τρόπο αυτό γίνεται πλεονασματικό το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, οπότε μειώνεται ή εξαλείφεται εντελώς η εξάρτηση από τα ξένα κεφάλαια.

Στην Ελλάδα το ισοζύγιο είναι μεν πλεονασματικό, χωρίς όμως να οφείλεται στην αύξηση των εξαγωγών, αλλά στη μείωση των εισαγωγών λόγω της πολιτικής λιτότητας – οπότε δεν ωφελεί, ενώ ψηφίζονται νόμοι που θα συνεχίσουν να καταστρέφουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και τις εξαγωγές, όπως η φορολόγηση του κρασιού.

Εύλογα λοιπόν η εξάρτηση από τα ξένα κεφάλαια είναι πια απόλυτη – οπότε λογικά προβλέπει κανείς ένα τέταρτο μνημόνιο, για την ανακύκλωση των επομένων χρεολυσίων, όταν τελειώσουν τα χρήματα του τρίτου.

(β) Τα ιδιωτικά χρέη στα χέρια ιδιωτών δανειστών, αυτά των τραπεζών δηλαδή στην Ισλανδία, εξαφανίζονται (διαγράφονται) ευκολότερα, από τα δημόσια χρέη στα χέρια κρατικών δανειστών – όπως είναι τα δάνεια από την Τρόικα στην Ελλάδα, αφού προηγουμένως μεταφέρθηκαν στα κράτη από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, για να διασωθούν (γράφημα).

(γ) Το κλειδί στο θέμα των χρεών είναι το ότι, τα επισφαλή ποσά (κόκκινα δάνεια) πρέπει να απομακρύνονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σε καμία περίπτωση να λιμνάζουν, όπως συμβαίνει με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ή με τα μη εξυπηρετούμενα χρέη των ιδιωτών στο κράτος και στις τράπεζες.

Όσον αφορά δε την απίστευτη κλοπή που συντελείται από τους τραπεζίτες στην Ελλάδα, την περιέγραψε με το χειρότερο δυνατό τρόπο η συνάδελφος (άρθρο). Τα δισεκατομμύρια που θα καταλήξουν στις τσέπες των αχόρταγων κερδοσκόπων και τα οποία θα πληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι, σε μεγάλο βαθμό επίσης οι εγχώριοι μικρομέτοχοι, συνιστούν ένα άνευ προηγουμένου σκάνδαλο – ενώ τα πρόβατα συνεχίζουν νασιωπούν εκκωφαντικά, θεωρώντας ανόητα πως ο μεταμφιεσμένος σε βοσκό λύκος επιθυμεί το καλό τους.

Δεν τολμούν καν να «μηνύσουν» τους υπεύθυνους της κλοπής, μεταξύ των οποίων την ΕΚΤ που πιστοποίησε στα τέλη του 2014 πώς οι τράπεζες ήταν υγιείς, παρασέρνοντας τους Έλληνες μετόχους τους στην παγίδα – ενώ τα δικαιώματα αγοράς (warrants), τα οποία εξέδωσαν και πούλησαν οι τράπεζες, είναι κατά την υποκειμενική μου άποψη η απάτη του αιώνα.

Με δεδομένο δε το ότι, η S&P αρνείται να αναβαθμίσει τις τράπεζες (πηγή), εκτιμώντας πολύ σωστά πως τα νέα κεφάλαια τους δεν είναι επαρκή, ενώ φυσικά δεν πρόκειται να βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο την πραγματική οικονομία, απορεί κανείς για τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης.

Αντίθετα, κατανοεί πλήρως γιατί ανοίγουν σαμπάνιες στο Λονδίνο, πίνοντας στην υγεία των κορόιδων – πόσο μάλλον αφού θα επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος, με τα 10 + 2 δις € που θα δοθούν από την Τρόικα.

(δ) Οι διαπραγματεύσεις που αφορούν πακέτα διάσωσης, αναδιαρθρώσεις χρεών και προγράμματα λιτότητας, πρέπει να είναι νηφάλιες και αντικειμενικές – καθώς επίσης να διεξάγονται χωρίς «ηθικές διδαχές». Οι Ισλανδοί αρνήθηκαν να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους, χωρίς να δώσουν καμία σημασία στις ηθικές κατηγορίες της Βρετανίας και της Ολλανδίας.

Αντίθετα, οι Έλληνες πείσθηκαν από τις «διδαχές» της πρωταθλήτριας της απάτης, της Γερμανίας, σύμφωνα με τις οποίες είναι ανήθικη η μη εξόφληση των χρεών – παρά το ότι είναι αδύνατον να πληρωθούν, χωρίς να εξαθλιωθούν όλοι οι Έλληνες, χάνοντας παράλληλα τόσο την ιδιωτική, όσο και τη δημόσια περιουσία τους.

Μόνο κάτω από τις παραπάνω προϋποθέσεις, σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις, μπορεί η κυβέρνηση μίας χώρας να αναλάβει τις ευθύνες της εφαρμογής και επιτυχίας των προγραμμάτων που συμφωνούνται, απέναντι στους Πολίτες της. Διαφορετικά είναι εντελώς ανεύθυνη και δημαγωγική – οδηγώντας τη χώρα στο γκρεμό.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, τα παραπάνω τέσσερα σημεία είναι τα σημαντικότερα, όσον αφορά τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στις δύο χώρες, στην Ισλανδία και στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η Ισλανδία είναι πλέον παράδεισος, αλλά ότι συνεχίζει να έχει την εθνική της ανεξαρτησία, την ελευθερία και τη Δημοκρατία – η οποία στην Ελλάδα της δικτατορίας της Τρόικας που «αποφασίζει και διατάζει», χωρίς να μπορεί να φέρει κανείς αντίρρηση, ενώ όλοι οι πολιτικοί κλόουν υποκλίνονται νυχθημερόν, αποτελεί πλέον παρελθόν.

Παραδόξως δε, αν και εμείς οι Έλληνες δεν αποδεχτήκαμε ποτέ τα δικτατορικά καθεστώτα, σκύβουμε σήμερα υποτακτικά το κεφάλι μας μπροστά στο πιο αποτρόπαιο – σε αυτό που έχει καταργήσει τόσο το σύνταγμα, όσο και τους νόμους, διακηρύσσοντας αδιάντροπα πως το «κράτος είμαι εγώ».

Δυστυχώς, όταν συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε πλέον καμία νομική προστασία απέναντι στο κράτος και στις υπηρεσίες του, αφού κατάσχονται ήδη τα πάντα χωρίς να χρειάζεται δικαστική απόφαση ή έστω μία επίσημη πιστοποίηση της οφειλής, θα είναι πια πολύ αργά για δάκρυα – ενώ δεν θα προσφέρουν τότε τίποτα οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr