Πολιτισμικές Διαστάσεις της Νεοαποικιοκρατίας στην Ελλάδα

Του Γρ. Σουλτάνη

Η πολιτισμική αντιπαράθεση δυτικής και ανατολικής Ευρώπης είναι που καθορίζει τα κίνητρα των δανειστών έναντι της Ελλάδας, περισσότερο ή εξίσου με τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους.

Γι αυτό και η Ελλάδα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που δέχθηκε τη νεοαποικιοκρατική επίθεση της ευρωατλαντικής ελίτ, όπου η λεηλασία συνδυάζεται με την πρόβα θανάτου της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας.

Η σφοδρότητα της νεοαποικιοκρατικής ιμπεριαλιστικής επίθεσης δε μπορεί να αποδοθεί στο σαδισμό του πιστωτή προς το χρεώστη, που απορρέει από την οικονομική σχέση εξάρτησης και που επιτρέπει στο δανειστή να βιαιοπραγεί και να εξαργυρώνει με αίμα το χρήμα που έχασε ή πιθανόν να χάσει.

Άλλωστε, και οι ίδιοι οι δανειστές γνωρίζουν ότι είναι συνυπεύθυνοι ως προς τη δημιουργία του ελληνικού χρέους, αφού είναι αποτέλεσμα των ανισορροπιών της ευρωζώνης, της διεφθαρμένης εγκάθετης πολιτικο-οικονομικής ελίτ που βρισκόταν στην υπηρεσία των δανειστών, και των πολιτικών της ΕΚΤ που χρηματοδότησε, μέσω της κατανάλωσης, την γερμανική οικονομία.

Το γεγονός ότι η λεηλασία της χώρας και ο μετασχηματισμός της σε τριτοκοσμική ζώνη φτηνού εργατικού δυναμικού, έγινε με βάση το μετα-αποικιακό πρόγραμμα της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, με την παρουσία του ΔΝΤ, συνδέεται άμεσα με την γεωπολιτική αναδιάρθρωση της Δύσης που προωθείται με την TTIP (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων), προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος των BRICS και ιδιαίτερα της Κίνας που, απροκάλυπτα πια, ζητά την παράδοση της παγκόσμιας ηγεμονίας με ειρηνικό τρόπο.

Η επιβράδυνση της ανάπτυξης, το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και η χαμηλή κερδοφορία του κεφαλαίου, εξαναγκάζουν τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό-υπό την ηγεμονία του γερμανικού κεφαλαίου-να μειώσει τα κόστη παραγωγής, να αναζητήσει κερδοφόρα πεδία επιχειρηματικότητας, φτηνές πρώτες ύλες και φτηνό εργατικό δυναμικό. Τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα αναλαμβάνουν την διάσωση του συστήματος με την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και ιμπεριαλιστική επέκταση.

Η ιμπεριαλιστική επέκταση, στα πλαίσια της περιφερειακής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, εκλαμβάνεται πια ως «εταιρική» σχέση, αφού η ιδεολογία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης-την οποία προπαγανδίζει ένας ολόκληρος στρατός γραφειοκρατών-λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού που καλύπτει τις προθέσεις τόσο των ιμπεριαλιστικών μητροπολιτικών κέντρων όσο και των εθνικών πολιτικοοικονονικών ελίτ που στο σύνολό τους βρίσκονται υπό αποικιακή κηδεμονία.

Η φιλελεύθερη ρητορική της ειρήνης, μέσω της ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης, είναι στη πραγματικότητα ο μανδύας που υποκρύπτει την ωμή βία που κινεί τους καπιταλιστικούς θεσμούς και που προωθεί τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό.

Εντούτοις, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ΕΕ έχει εισέλθει σε μια φάση καπιταλιστικής όσο και γεωπολιτικής αναδιάρθρωσης, η σκληρότητα των νεοαποικιακών μέτρων που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα, δε μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε αυτούς τους λόγους. 

Διαφαίνεται στο δημόσιο λόγο των δανειστών ότι η απαξιωτική αντιμετώπιση της Ελλάδας προέρχεται από μία θεωρία ιμπεριαλιστικής ιεράρχησης των πολιτισμών: από την πεποίθηση ότι ο πολιτισμός της Δύσης είναι ανώτερος από εκείνον των χωρών της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Έτσι, η βία που χαρακτηρίζει την οικονομική σχέση δανειστών-χρεώστη, στη περίπτωση της Ελλάδας,  είναι κατά κάποιο τρόπο το μέσο που αντικειμενοποιεί την ήδη προϋπάρχουσα πολιτισμική βία και που σε άλλες συνθήκες θα μπορούσε να εκδηλωθεί με στρατιωτικά αντί με οικονομικά μέσα.

Αν και η ρητορική των φορέων της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, μέσω των πολυεθνικών εταιριών, έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι η οικονομία έχει καταργήσει και υποκαταστήσει τις πολιτισμικές διαφορές, εντούτοις, ο πολιτισμικός παράγοντας είναι παρών, διαμορφώνει την οικονομία, και τελικά, έχει υποκαταστήσει την ίδια την πολιτική μετά την αποχώρησή της.

Η υποκατάσταση της πολιτικής από τον πολιτισμό φαίνεται ξεκάθαρα στη περίπτωση της Ελλάδας, όπου η κινητήρια δύναμη των πολιτικών διαδικασιών έχει πάψει να είναι η πολιτική-αφού δεν υφίσταται επί της ουσίας άλλη ιδεολογία από τον νεοφιλελευθερισμό.

Αυτό που διαφοροποιεί πια τις πολιτικές δυνάμεις είναι το κατά πόσο είναι ικανές να εκφράσουν την πολιτισμική ιδιαιτερότητα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι συχνά αυτό δεν συμβαίνει με συνειδητό τρόπο. Αίφνης, η δυναμική που απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε άμεση σχέση με την αριστερά, όσο με το γεγονός ότι η αριστερά είναι ακόμη ικανή να γίνεται φορέας διεκδίκησης πολιτισμικών και συλλογικών δικαιωμάτων που στην πορεία μπορούν να αποκτήσουν ταξικό περιεχόμενο. 

Όταν ο S. Huntington  ισχυρίστηκε ότι η Ευρώπη διαιρείται σε δύο πολιτισμικά αλληλοσυγκρουόμενα τόξα: της Δυτικής Ευρώπης (ρωμαιοκαθολικό και προτεσταντικό δόγμα) και της ανατολικής (ορθοδοξία, και μέρος του Ισλάμ), απηχούσε τις γενικότερες αντιλήψεις της ευρω-ατλαντικής ελίτ- προβλέποντας μάλιστα, ότι η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ θα γίνεται όλο και περισσότερο προβληματική. 

Η συγκρουσιακή φύση των δύο τόξων έγινε ιδιαίτερα έκδηλη με την επέμβαση στη Σερβία, την καταστολή των ρωσόφωνων της Ουκρανίας, αλλά και το εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

Οι δύο ευρωπαϊκές πολιτισμικές ζώνες δε σχετίζονται μόνο την πολιτισμική σφαίρα, αλλά ταυτόχρονα, την ιδεολογία, την οικονομία και τη γεωπολιτική: ο δυτικός κόσμος, πολιτισμικά, λειτουργεί με όρους κυριαρχίας, παράγει την φιλελεύθερη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, τον ιμπεριαλισμό και τον γεωπολιτικό επεκτατισμό. Αντίθετα, το ανατολικό τόξο, παρά το γεγονός ότι δεν έχει να επιδείξει ένα επεξεργασμένο  πολιτισμικό σχέδιο, έχει την εγγενή τάση να εναντιώνεται στις δυτικές πολιτισμικές κατασκευές και τον φιλελευθερισμό και να προτάσσει την συλλογικότητα έναντι του ατομικισμού.

Σωστά λοιπόν, ο Huntington θεώρησε ότι η Ελλάδα, ως τμήμα του ανατολικού πολιτισμικού τόξου, αποτελεί κίνδυνο για την φιλελεύθερη ευρωατλαντική τάξη πραγμάτων, κάτι που αποκαλύπτει η διάχυτη ανησυχία της δυτικής ελίτ στην πιθανή προσέγγιση Ελλάδας-Ρωσίας. Πράγματι, μια τέτοια προσέγγιση γίνεται απειλητική, αφού μπορεί να αποτελέσει τα προεόρτια μιας ευρύτερης πολιτικής ενοποίησης του ανατολικού πολιτισμικού τόξου ενάντια στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. 

Από πολιτισμική σκοπιά, η επίθεση της υπερεθνικής ελίτ έχει τεράστια σημασία, δεδομένου ότι η Ελλάδα παραμένει ένας χώρος με πνευματική επιρροή τόσο στο σλαβικό κόσμο όσο και στο χριστιανικό και εν μέρει στο μουσουλμανικό Ισλάμ.

Δεδομένου ότι το μοντέλο του Huntington είναι το επικρατέστερο, παρέχωντας μια σχετικά επαρκή ερμηνεία της διεθνούς πραγματικότητας, είναι βέβαιο ότι για την ευρωατλαντική ελίτ, η Ελλάδα αποτελεί πολιτισμικό χώρο υψηλού κινδύνου, αφού εν δυνάμει, μπορεί να προκαλέσει ένα νέο γεωπολιτικό μέτωπο αντιπαράθεσης.

Φυσικά, ένα τέτοιο γεγονός δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί μια συνειδητή διαδικασία-και ιδιαίτερα πολιτική-, δεδομένου ότι τα πολιτισμικά φαινόμενα αναδύονται μέσα από μια δύνη πολυπλοκότητας  που ξεφεύγει από τη γραμμική λογική.

Σημασία έχει ότι η αυτό-αποικιοποιημένη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, πλήρως παραδομένη στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, όχι μόνο είναι ανίκανη να οραματισθεί ένα εθνικό και πολιτισμικό σχέδιο για τη χώρα, στη δεδομένη πολυπολική στιγμή, μα αντίθετα, έχει αναπτύξει δεξιότητες αποκλειστικά και μόνο για την εκποίησή της.

Το βέβαιο είναι-αντίθετα από ότι υποστηρίζουν οι δανειστές και οι συνοδοιπόροι τους-ότι η Ελλάδα αν παραμείνει στην αγκαλιά της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης, θα υποστεί χειρότερη καταστροφή από τη μικρασιατική. 

Πηγή:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/06/blog-post_55.html