Γιάννης Μακριδάκης: Εκτός των γηπέδων του καταναλωτισμού
Ζει στη Χίο, είναι φυσικός καλλιεργητής και υμνητής της λιτότητας. Χαρακτηριστικά που δανείζει στον 45άρη Στέφανο, ήρωα του νέου του βιβλίου «Αντί Στεφάνου» (εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας») ο οποίος, γίνεται και (ξε)γίνεται -με συνοπτικές διαδικασίες- νεκροθάφτης στο νησάκι, όπου κατοικεί.
Γιατί τον έχρισε νεκροθάφτη; ρωτάμε τον Γιάννη Μακριδάκη. Υπήρξε κάποιο γεγονός που «γέννησε» το βιβλίο;
«Δεν υπήρχε γεγονός, αλλά αλληλουχία γεγονότων. Εδώ και 5 χρόνια, όσον καιρό δηλαδή έχω αποχωρήσει εντελώς από τα γήπεδα του καταναλωτισμού, τις πόλεις, και έχω ενταχθεί στο οικοσύστημα, διαβιώντας πλέον φυσική ζωή ως απόλυτο και αναπόσπαστο μέλος του Ολου, δίχως να καταναλώνω αλόγιστα φυσικούς πόρους και προσπαθώντας να τους αναπληρώνω σε κάποιον βαθμό, ασχολούμαι με τη φυσική καλλιέργεια της γης και με την καθημερινή παρατήρηση της αργής αβίαστης φυσικής ανάπτυξης γύρω μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνομαι συνεχώς μάρτυρας του ζωογόνου θανάτου των φυσικών πλασμάτων καθώς και του εξίσου ζωογόνου ρόλου των φυσικών περιττωμάτων τους/μας. Θάνατος, λοιπόν, και κόπρανα, έννοια και ύλη τελείως παρεξηγημένες αλλά και αλλοιωμένες εντός του καταναλωτικού συστήματος, οι οποίες προφανώς γέννησαν το βιβλίο και άρα τον ήρωα Στέφανο ως νεκροθάφτη, ιδιότητα που εξυπηρετούσε τέλεια την ιδέα και τη φιλοσοφία της νουβέλας» απαντά.
Για τη στενομυαλιά της μικρής κοινωνίας, που χαρακτηρίζει το διαφορετικό ως ανισορροπία και για το κατά πόσο έχει αλλάξει με τα χρόνια, σχολιάζει:
«Η στενομυαλιά των ανθρώπων αν και είναι πλέον δευτερεύουσας σημασίας για μένα ως λογοτεχνικό θέμα, είναι στοιχείο που δεν μπορεί να λείψει από έργα στα οποία περιγράφονται καταστάσεις εντός μικροκοινωνιών. Μου αρέσουν οι μικροκοινωνίες, αφενός διότι μόνο εντός τέτοιων έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, αφετέρου δε διότι αποτελούν μεγεθυντικό φακό των μεγαλουπόλεων. Η νοοτροπία αυτή, αν και φαίνεται ίσως ότι αλλάζει με τα χρόνια, στην πραγματικότητα παραμένει απολύτως ίδια, διότι όσο και να προχωρούν οι κοινωνίες, πάντοτε υπάρχουν μέλη τους που είναι «πολύ μπροστά» σε στάση ζωής και συνειδητότητα από τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να μην γίνονται κατανοητοί, οπότε κάθε τι ακατανόητο, ορίζεται ως μη συμβατό με την ”πραγματικότητα”, με την ”κανονικότητα” και χαρακτηρίζεται κάπως…».
Αναφορικά με το χιούμορ, από το οποίο διαπνέεται η νουβέλα του -η ιδέα του περί ευεργετικού λιπάσματος που εναποθέτει ο Στέφανος στον τάφο της μητέρας του με σκοπό να φτιάξει μελλοντικά δημόσιο μπαξέ, είναι απολαυστική- ο συγγραφέας αναφέρει:
«Το χιούμορ είναι νομίζω ένα εξαίρετο όχημα μεταφοράς ιδεών, φιλοσοφίας, κοσμοθεωρίας, απογειώνει την τέχνη του λόγου κατά τρόπον ανάλογο της συγκίνησης και της έντονης συναισθηματικής φόρτισης, αποτελεί ένδειξη ευφυΐας τόσο για αυτόν που το παράγει όσο και για αυτόν που το κατανοεί, πολλές φορές δε, όταν γίνεται (αυτο)σαρκαστικό αποτελεί το μέσον για να διαχωριστούν ευκρινώς μεταξύ τους οι έχοντες σκέψη και ζωή δέσμια κοινωνικών συμβάσεων, οι οποίοι συνήθως παρεξηγούν το χιούμορ και όχι μόνον αυτό, από τους ανθρώπους με πνεύμα ελεύθερο, οι οποίοι το νιώθουν σε όλο το μεγαλείο του».
Στο βιβλίο του, επισημαίνει ο Γιάννης Μακριδάκης, υπάρχουν δύο κόσμοι: «Ο φυσικός και ο καταναλωτικός τρόπος ζωής και θεώρησης της πραγματικότητας, του οικοσυστήματος και του εαυτού μας». Και ο καθηγητής θεολογίας που εμφανίζεται στο δεύτερο μέρος, ο Αμφίαρτος, «ο ”αντί Στεφάνου”» όπως εξηγεί «είναι απλά ο άνθρωπος που στέκει ανάμεσα στους δυο αυτούς κόσμους, νιώθει και κατανοεί τη φυσική του υπόσταση, τη θέση και τον ρόλο της στο σύμπαν, ψυχανεμίζεται το λάθος και την ύβρη του βίου των ανθρώπων που ζουν ως μη φυσικά όντα πια, είναι όμως δέσμιος του συστήματος που τον σπούδασε και το υπηρετεί ως καθηγητής καθώς και της κοινωνίας που ενσαρκώνει το σύστημα αυτό».
Οταν η συζήτηση πηγαίνει στα έργα του που έχουν διασκευαστεί για το θέατρο -ο «Ανάμισης ντενεκές» παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Λιθογραφείον- ο Μακριδάκης τονίζει:
«Μεγάλη η τιμή να εμπνέουν τα έργα σου άλλους δημιουργούς, οι οποίοι προχωρούν την τέχνη σου παρακάτω και παράγουν άλλη τέχνη. Μεγάλη η συγκίνηση να βλέπεις ήρωες που έφτιαξες από μέσα σου, να παίρνουν σάρκα και οστά, σαν μικρός Θεός νιώθεις που φτιάχνει ανθρώπους».
Άνθρωπος και οικοσύστημα
Σε παλιότερη συνέντευξή μας δηλώνατε απαισιόδοξος ως προς την πορεία της χώρας. Σήμερα;
Σήμερα είμαι τελείως απογοητευμένος παρ’ όλες τις αναλαμπές ελπίδας που βλέπω λόγω της αλλαγής στάσης ζωής και θεώρησης αρκετών νέων ανθρώπων. Είμαι απογοητευμένος όχι μόνο για την πορεία της χώρας, αυτό είναι πολύ μικρής κλίμακας ζήτημα σε σχέση με την πορεία της ανθρωπότητας που έχει παραδοθεί πλήρως στον καταναλωτικό τρόπο «ζωής» και απομυζεί τον πλανήτη αφανίζοντας καθημερινά τα άλλα πλάσματα, «καταναλώνοντας» αλόγιστα τους φυσικούς πόρους που είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων της φύσης και καταστρέφοντας μη αναστρέψιμα το οικοσύστημα. Αυτή η πορεία του ανθρώπου είναι Υβρις και έχει τέλος μόνο την τρομακτική του Πτώση. Γι’ αυτό προφανώς οι καταναλωτές στην συντριπτική τους πλειονότητα τρομάζουν με τη σκέψη του θανάτου και τελειώνουν τον βίο τους ασθενείς και έντρομοι, όχι υγιείς και ήρεμοι όπως η Πάτρα Λαδικού, που έγειρε το κεφάλι της ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, καθώς καθόταν στο κατώφλι του σπιτιού της και πέθανε ήσυχα και χαμογελαστή.
Η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ και η επιστροφή στη δραχμή πώς σας ακούγονται ως ενδεχόμενα;
Δεν έχει καμία σημασία και καμία ουσία το νόμισμα, όσο έχει η αναθεώρηση και η επανάσταση του αξιακού μας συστήματος και της συνειδητοποίησης ότι ο μοναδικός πλούτος είναι οι φυσικοί πόροι και οι καρποί και «καρποί» των πλασμάτων, το χρήμα είναι απλά το μέσον ανταλλαγής του πλούτου.
Γράφετε, καλλιεργείτε τη γη, ασχολείστε με το «Πελίνναιο», που έχετε ιδρύσει. Φανταζόσασταν ότι θα εξελισσόταν έτσι η ζωή σας; Ετυχε ποτέ να κάνετε δεύτερες σκέψεις για την επιστροφή σας στη Χίο;
Κανείς δεν ξέρει τη ζωή, πρώτη φορά ζούμε όλοι, πού να το φανταστώ. Έτσι όμως ήθελα να ζω και έτσι το πήγα, αυτό είναι βέβαιο, ότι δεν αφέθηκα στο σύστημα αλλά το αμφισβήτησα από νωρίς και βγήκα στο περιθώριό του. Καμία δεύτερη σκέψη ποτέ δεν είχα όσον αφορά την επιστροφή στο νησί, ούτε μετά, όσον αφορά στην απομάκρυνσή μου από τις πόλεις και το χρηματοοικονομικό σύστημα με κατεύθυνση το οικοσύστημα.
Σπουδάσατε Μαθηματικά στην Πάτρα. Τι κρατάτε από εκείνα τα χρόνια;
Το μεγάλο δώρο της μαθηματικής λογικής, που μου πρόσφερε η σχολή και με κατέστησε ικανό να αμφισβητήσω και να αποδείξω εντός μου ότι το σύστημα είναι απολύτως λάθος και εντελώς ανόητο, ώστε να αλλάξω ρότα. Είναι δε ταυτόχρονα η μαθηματική λογική και το πιο χρήσιμο εργαλείο μου για την σύνθεση της όποιας Τέχνης μου και είμαι ευγνώμων στη ζωή και στο Μαθηματικό της Πάτρας.
Μια σκέψη που σας γαληνεύει;
Οι σκέψεις συνήθως με βγάζουν από τη γαλήνη της ζωής ανάμεσα στα φυτά. Εξάλλου αυτή είναι η δύναμη του νου, να σε αποσπά από τη ζωή. Συνήθως μόλις πάω να σκεφτώ κάτι, με παίρνει ο ύπνος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ
ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ, 2015, ΣΕΛ. 140, ΤΙΜΗ 12 ΕΥΡΩ
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=225189&srv=26
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.